کربه

کربه . [ ک َ ب َ / ب ِ ] (اِ) مرغی است که آن را سبزک می گویند. (برهان ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). کلاغ سبز. (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به سبزک شود. || بمعنی وزغه و چلپاسه هم آمده است . (برهان ) (آنندراج ). چلپاسه ٔ زهردار. سام ابرص . (ناظم الاطباء). رجوع به چلپاسه ، کرباسو و کرباسه شود.

سعدی (از فرهنگ سروری ).

کربه . [ ک ُ ب َ / ب ِ ] (اِ) رستنی و گیاهی که آن را خورند و به عربی حلف گویند. (برهان ) (آنندراج ). گیاهی مأکول . (ناظم الاطباء). || نی بوریا. (فرهنگ فارسی معین ). در فهرست مخزن الادویه آمده «کربه به فارسی نباتی است که آن را به عربی حلفا نامند». ظاهراً به این معنی مصحف کرته است . در منتهی الارب آمده «حلفاء کحمراء و حلف محرکه گیاه دوخ » و دوخ علفی است پهن و بلند که از آن حصیر بافند و «کرته اسم اسل است به فارسی و آن نباتی است آجامی که از آن حصیر سازند». (فهرست مخزن الادویه ) (حاشیه ٔ برهان چ معین ).

کربة. [ ک َ ب َ ] (ع اِ) جای رفتن آب در وادی و آب راهه ٔ آن . ج ، کِراب . || و فی المثل :الکراب علی البقر و یقال الکلاب علی البقر؛ یضرب فی تخلیة المرء و صناعته و معناه خل المرء و صناعته . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). و رجوع به کراب شود.

کربة. [ ک َ رَ ب َ ] (ع اِ) چوب خانه که در آن سر ستون خانه درکنند. (منتهی الارب ). مغاکچه ای که سر ستون خانه در آن است . ج ، کَرب . (از اقرب الموارد). مغاکچه ای که در سرچوب دیرک خانه است . (ناظم الاطباء).

کربة. [ ک ُ ب َ ] (اِخ ) لقب محمودبن سلیمان قاضی بلخ است . (منتهی الارب ).

کربة. [ ک ُ ب َ ] (ع اِ) اندوه دم گیر. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). ج ، کُرَب . (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).