ولید بن عتبه

ولید بن عتبه بن ابی سفیان برادرزاده معاویه بود که از سال 57 حاکم مدینه بود. بلافاصله پس از مرگ معاویه در ۱۵ رجب ۶۰ ه‍.ق/۲۲ آوریل ۶۸۰ م، یزید به وَلید بن عُتْبَة، حاکم مدینه، فرمان داد تا امور مربوط به گرفتن بیعت را مدیریت کند. هدف یزید، در دست گرفتن اوضاع شهر پیش از اطلاع اهالی آن از مرگ معاویه بود. یزید به ویژه در مورد دو رقیب خود در خلافت، حسین و عبدالله بن زبیر که پیش تر از بیعت کردن سرباز زده بودند نگران بود. ولید بن عتبه حسین و عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر را در ساعت غیرمعمول به قصر حکومتی فراخواند تا آنان را مجبور به بیعت با یزید کند. به گفتهٔ ولیری حسین به همراه پیروانش به قصر آمد و مرگ معاویه را تسلیت گفت اما بیعت پنهانی با یزید را به بهانه اینکه بیعت باید در ملاء عام باشد، دو روز به تعویق انداخت ولید که تمایلی به درگیری با حسین نداشت، پذیرفت. اما مروان که می دانست اگر حسین از جلسه خارج شود، دیگر بدون جنگ نمی توان به او دست یافت، به ولید گفته بود که حسین را زندانی کند تا بیعت نماید درغیراین صورت سریعاً همان جا او را بکشد.
به علت این کوتاهی یزید او را از مدینه فراخواند. اما مجدداً در سال 62 هجری به عنوان حاکم مدینه منصوب کرد.

وَلید بن عُتْبه ( ـ۶۴ق)
نوۀ ابوسفیان و از رجال سیاسی بنی امیه. در زمان معاویه حاکم مدینه بود. پس از مرگ معاویه، یزید از او خواست تا از امام حسین (ع) و عبدالله بن زبیر، که هردو در مدینه بودند، برایش بیعت بگیرد. آن ها البته زیر بار بیعت با یزید نرفتند و این درخواست را رد کردند. ولید را ملامت کردند که چرا برای بیعت گرفتن از زور استفاده نکرده است و او در جواب گفت: من کسی نیستم که خون آنان را بریزم و پیوند خویشاوندی را قطع کنم. یزید هم او را از حکومت مدینه خلع کرد. ولید در مدینه به مرض طاعون درگذشت.

[ویکی اهل البیت] ولیدبن عتبة بن ابی سفیان (نوه ابوسفیان و برادرزاده معاویه) از امرا و والیان اموی. پدرش عتبه، برادر معاویه، مرد سخنوری بود که در دستگاه بنی امیه، نقش موثری داشت و از هواداران آنها بود.
ولید بن عتبه والی مدینه هنگام مرگ معاویه بود. یزید نامه به او نوشت و ضمن خبر دادن مرگ معاویه، از او خواست که از امام حسین علیه السلام بیعت بگیرد و اگر نپذیرفت، گردنش را بزند.
بیعت گرفتن از حسین علیه السلام برای ولید دشوار بود و می خواست با او عاقلانه و بدون خشونت رفتار کند. اما با مشورتی که با «مروان حکم » انجام داد، مروان موضع متزلزل ولید را به مسخره گرفت و برآشفت و او را تحریک کرد که شبانه امام را به دارالاماره احضار کند.
سیدالشهدا علیه السلام شبانه به دارالاماره رفت. گفتگوهایی میان امام و والی مدینه و ولید انجام گرفت و امام، بدون بیعت از آنجا خارج شد.
به نقل تاریخ زمانی که ولید فرماندار مدینه بود امام حسین بن علی علیه السلام با او اختلاف پیدا کرد. حضرت برای آشنا کردن دیگران به احقاق حق خود و شکستن پایه های ظلم به او فرمود: اگر بر من اجحاف کنی به خدا سوگند در مسجد رسول خدا می ایستم و مردم را به آن پیمانی که پدران و نیاکان آنها بنیان گذاران آن بودند (اشاره به پیمان فضول) دعوت می کنم و .... که در نتیجه، ولید از جریان و سخنان حضرت وحشت کرد و دست از اجحاف برداشت. ولید بر اثر بیماری طاعون درگذشت.