فارس قدیم یا ایالت فارس در گذشته شامل نواحی جنوبی ایران منتهی به خلیج فارس بوده است. در آغاز دوره اسلامی علاوه بر استان فارس کنونی، استان بوشهر استان هرمزگان، استان کهگیلویه و بویراحمد و حتی استان یزد جزء ایالت فارس محسوب می شدند. در ضمن شهرستان بهبهان که فعلاً جزء استان خوزستان است، سابق جزء این ایالت به حساب می آمد. ابن حوقل جغرافیدان قرن چهارم هجری قمری، ایالت فارس را چنین ذکر می کند «از طرف مشرق، حدود کرمان و از مغرب نواحی خوزستان و از شمال به بیابان واقع در میان فارس و خراسان و قسمتی از اصفهان و از جنوب به دریای فارس محدود است.»
شواتس، پاول (۱۳۷۲)، جغرافیای تاریخی فارس، ترجمهٔ جهانداری کیکاوس، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
جغرافیای تاریخی عبارت است از علمی که تأثیر محیط جغرافیایی را بر وقایع تاریخی، سیر تکامل دولت ها و تغییرات مرزی شان و تاریخ اکتشافات جغرافیایی را بیان می کند. به عبارت دیگر جغرافیای تاریخی شامل بازسازی محیط های گذشته به شیوهٔ بررسی سلسله وقایع در یک زمان یا ارزیابی آن ها با توجه به تحولات گذشته.
ایالت فارس از دورهٔ قبل از اسلام به پنج خوره (کوره) تقسیم شده بود. این پنج کوره که در دوره بعد از اسلام نیز برقرار بود عبارتند از کورهٔ اصطخر، کورهٔ دارابگرد، کورهٔ اردشیر، کورهٔ شاپور و کورهٔ قباد. اصطخری در قرن چهارم هجری گوید «بزرگترین شهر فارس شیراز است و از آن پس به قیاس پسا، سیراف، ارغان (بهبهان کنونی)، توج، سابور (شاپور)، اصطخر، کثه، دارابجرد (داراب کنونی)، جور (فیروزآباد کنونی) جنابه (بندر گناوه کنونی) نوبندجان و غندجان که درجه به درجه بر یکدیگر زیادتی دارند.»
کورهٔ اصطخر از نظر وسعت از همهٔ ولایات دیگر بزرگتر بود و شمال و شمال شرقی آن خطه را شامل می شد. شهرهایی مانند اصطخر، یزد، میبد و نایین جزء کورهٔ اصطخر بودند. مرکز این کوره در دورهٔ قبل از اسلام شهر اصطخر بود و بعد از اسلام نیز تا زمانی که اصطخر اهمیتی داشت، مرکز این کوره محسوب می شد. همچنین شهرک هایی مانند آباده، اقلید، بیضا و یزدخواست جزء این کوره به حساب می آمدند.
شواتس، پاول (۱۳۷۲)، جغرافیای تاریخی فارس، ترجمهٔ جهانداری کیکاوس، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
جغرافیای تاریخی عبارت است از علمی که تأثیر محیط جغرافیایی را بر وقایع تاریخی، سیر تکامل دولت ها و تغییرات مرزی شان و تاریخ اکتشافات جغرافیایی را بیان می کند. به عبارت دیگر جغرافیای تاریخی شامل بازسازی محیط های گذشته به شیوهٔ بررسی سلسله وقایع در یک زمان یا ارزیابی آن ها با توجه به تحولات گذشته.
ایالت فارس از دورهٔ قبل از اسلام به پنج خوره (کوره) تقسیم شده بود. این پنج کوره که در دوره بعد از اسلام نیز برقرار بود عبارتند از کورهٔ اصطخر، کورهٔ دارابگرد، کورهٔ اردشیر، کورهٔ شاپور و کورهٔ قباد. اصطخری در قرن چهارم هجری گوید «بزرگترین شهر فارس شیراز است و از آن پس به قیاس پسا، سیراف، ارغان (بهبهان کنونی)، توج، سابور (شاپور)، اصطخر، کثه، دارابجرد (داراب کنونی)، جور (فیروزآباد کنونی) جنابه (بندر گناوه کنونی) نوبندجان و غندجان که درجه به درجه بر یکدیگر زیادتی دارند.»
کورهٔ اصطخر از نظر وسعت از همهٔ ولایات دیگر بزرگتر بود و شمال و شمال شرقی آن خطه را شامل می شد. شهرهایی مانند اصطخر، یزد، میبد و نایین جزء کورهٔ اصطخر بودند. مرکز این کوره در دورهٔ قبل از اسلام شهر اصطخر بود و بعد از اسلام نیز تا زمانی که اصطخر اهمیتی داشت، مرکز این کوره محسوب می شد. همچنین شهرک هایی مانند آباده، اقلید، بیضا و یزدخواست جزء این کوره به حساب می آمدند.
wiki: جغرافیای تاریخی فارس