ابر اورت

ابر اورت (به انگلیسی: Oort cloud)؛ بر اساس نظریهٔ یان اورت (به انگلیسی: Jan Oort) اخترشناس هلندی، ابر اورت نام مکانی است که خیلی از دنباله دار ها از آن سرچشمه می گیرند و برابر این تئوری علمی در فاصلهٔ ۵۰٫۰۰۰ واحد نجومی تقریباً یک سال نوری از خورشید قرار دارد. به عبارت دیگر، فاصله تا این ابر یک چهارم فاصله تا نزدیکترین ستاره، یعنی پروکسیما قنطورس است.
سالاری، حسین. دهر-پویشی در جهان بیکران. تهران:نشر مهاجر، ۱۳۸۵ شابک ‎۹۶۴-۸۸۶۱-۲۶-۹
یان هندریک اورت در سال ۱۳۲۹ خورشیدی (۱۹۵۰ میلادی) اعلام کرد به این دلیل که دنباله دارها از همه سو به طرف زمین می آیند، پس بایستی از مکانی که دُور منظومه شمسی را فراگرفته است سرچشمه گرفته باشند. نظریهٔ «اورت» مورد پذیرش گروه زیادی از ستاره شناسان قرار گرفت و پس از آن، این مکان «ابر اورت» نام گذاری شد.
ابر اورت در خارج کمربند کویپر واقع شده و عرض آن از فاصلهٔ ۱۰۰ واحد نجومی از زمین شروع شده و تا یکصد هزار واحد نجومی ادامه دارد و از این رو، آن سوی ابر اورت را باید میانهٔ راه خورشید و نزدیک ترین ستاره ها به ما مثلاً خانوادهٔ آلفا سنتوری به حساب آورد.
ابر اورت را دربردارندهٔ حدود ده تریلیون جرم فضایی برآورد می کنند.

اَبرِ اورْت (Oort cloud)
ابری کروی، شامل دنباله دار۱ها. فراتر از مدار پلوتون۲، و در فاصلۀ ۱۰۰ هزار واحد اخترشناختی۳، تقریباً یک سال نوری، از خورشید گسترده شده است. تأثیر گرانشی ستاره های درحال گذر و سایر ستاره های کهکشان راه شیری دنباله دارهای موجود در این ابر را چنان آشفته می کند که با مدارهایی بسیار کشیده رو به خورشید سقوط می کنند. در این حال، این دنباله دارها از زمین قابل مشاهده اند. ممکن است بیش از ۱۰ هزار میلیارد دنباله دار بالقوه در ابر اورت وجود داشته باشد. نام این اَبر برگرفته از نام یان هندریک اورت۴، اخترشناس هلندی، است که در ۱۹۵۰، فرض وجود این ابر را مطرح کرد.