جدا گشتن

جدا گشتن. [ ج ُ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) قطع شدن. بریده شدن. اِنفراق. ( منتهی الارب ) :
بسا کس که گشتش جدا سر زتن
بگفتار این دیو نر اهرمن.در کوی تو سرهای شهیدان محبت
بی ضربت جلاد جداگشته ز تن ها. || دور شدن. گرفته شدن :
چون بوی تو از مشک جدا گشت و زر از سنگ
بیقدر شود مشک و شود سنگ مزور. || تجزیه شدن. مجزا شدن :
سیم و سیماب بدیدار تو از دور یکیست
بعمل گشت جدا نقره سیم از سیماب. || منشعب شدن. متفرع شدن : وایشان قومی اند از کمیاک جدا گشته و بدین جای مقام کرده. ( حدود العالم ). || متمایز شدن. تنها شدن :
از این هر دو هرگز نگشتی جدا
کنارنگ بودند او پادشا.بدان تا از اوشاه گردد جدا
پس آنگه بسازم یکی کیمیا.ایمان بوجود تو جدا گشت ز کفران
چون روز درخشنده جدا ازشب عسعس. || زادن. متولد شدن. زائیدن :
جداگشت از او کودکی چون پری
به چهره بسان بت آذری.ز کشتن رهانم من این ماه را
مگر زین پشیمان کنم شاه را
وگر نه چو زو بچه گردد جدا
بجای آورم گفته پادشا. || دور شدن. مفارقت کردن :
بتا تا جدا گشتم از روی تو
کراشیده و تیره شد کار من.