گویش افتری

گویش افتری یکی از گویشهای بازمانده زبان پهلوی اشکانی است که همریشه باگویشهای همسایگانش خودمثل گویش سنگسری ٬ لاسجردی٬ سرخه ای٬ بیابانک سمنان و زبان سمنانی می باشد که با آنها قرابت واشتر اکات فراوانی می باشد . ازطرف دیگر این گویش قرابت نزدیکی با دیگر گویشهای ایرانی نظیر تاتی تالشی گیلکی مازندرانی و گویشهای مرکزی ایران که معمولا گویش راجی نامیده می شود ، دارد

نخستین بار توسط دکتر صادق کیا این گویش مورد بررسی قرار گرفت ، نامبرده حاصل پژوهش خود را بصورت یادداشت ثبت کرد این یادداشت در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران نگهداری می شد تا اینکه یکی از دانشجویان آن دانشگاه بنام همادخت همایون این تحقیقات را برای پایان نامه خود انتخاب وبر روی آن کارکرد وعنوان آن را گویش افتری انتخاب کرد که بعدها باهمین عنوان بصورت کتاب در هزار نسخه چاپ ومنشر گردید