روان شناسی تحلیلی

روان شناسی تحلیلی اصطلاحی در روانشناسی است که توسط کارل گوستاو یونگ برای متمایز ساختن نظریات و روش درمان گری خود از روان کاوی فروید و روان شناسی فردی آدلر به کار برده شد.فروید در مقاله توضیحات، کاربردها و راهکارها ۱۹۳۳، در مورد این تمایزسازی ها می گوید: "این تقریباً ویژگی جهان شمول این «جنبش های جدایی طلبانه» است که هر یک جزیی از گنجینه موضوعات روانکاوی را بر می دارد و خود را بر اساس این قاپیدن مستقل می کند"
برون گرا: نگرش برون گرا از بیرون برانگیخته می شود و با عوامل بیرونی و عینی هدایت می شود.
درون گرا: نگرش درون گرا از درون برانگیخته می شود و با عوامل درونی و ذهنی هدایت می شود.
بنا بر تعریف های روان شناسانه، روان شناسی تحلیلی شیوه ای از مطالعه و تفسیر روان و اختلال های آن بر اساس ارزش های فلسفی و نمادها و تصاویر ازلی و سائق خودکامرواسازی است که کارل یونگ آن را پایه گذاری کرده است.
روان شناسی تحلیلی با ساختار و پویایی روان سروکار دارد. روان به خودآگاه و ناخودآگاه تقسیم می شود و ناخودآگاه در خدمت ترمیم نقش خودآگاه است. هرگاه نقش خودآگاه بیش از حد یک جانبه باشد، ضد ناخودآگاه آن به طور خود مختار پدیدار می شود تا تعادل آن را حفظ کند. ناخودآگاه این کار را در درون با رویاها و تصاویر قدرتمند انجام می دهد. بسیاری اوقات جزء ناخودآگاه می تواند برونی شود و آشکار گردد که در این صورت فرافکنی نام می گیرد. این کار می تواند شامل پاسخ عاطفی شدید نسبت به شخص دیگر یا موقعیتی خاص باشد.
یونگ بر آن است که هم خودآگاه و هم ناخودآگاه دربردارندهٔ یک عنصر شخصی و یک عنصر جمعی است.