نوحه گر

( صفت ) نوحه خوان .

نوحه گر. [ ن َ / نُو ح َ / ح ِ گ َ ] ( ص مرکب ) آنکه نوحه می کند. ( ناظم الاطباء ). که فغان و شیون و زاری کند :
من که خاقانیم به باغ جهان
عندلیبم ولیک نوحه گرم.دیدم صف ملائکه ٔچرخ نوحه گر
چندان که آن خطیب سحر در خطاب شد.چنان غریو برآورده بودم از غم عشق
که بر موافقتم زهره نوحه گر می گشت. || نوحه خوان. که در مجالس عزا چون مصیبت رسیدگان به آواز شیون و زاری و نوحه خوانی کند :
ببارید از دیده خون جگر
بنالید همچون زن نوحه گر.هر زمان نوحه کند فاخته چون نوحه گری
هر زمان کبک همی تازد چون جاسوسی.تو را بر بام زاری زود خواهد کرد نوحه گر
تو بیچاره همی مستی کنی بر بانگ زیر و بم.چرخ گردان بسی برآورده ست
نوحه و نوحه گر ز معدن سور.از کرده خود یاد کن و بِگْری ازیرا
بر عمر به از تو به تو کس نوحه گری نیست.نوحه گر کز پی تسو گوید
او نه از دل که از گلو گوید.ساخت گرستن چو زن نوحه گر.تا دمی ماند ز من نوحه گران بنشانید
وارشیداه کنان نوحه سرائید همه.گر بود در ماتمی صد نوحه گر
آه صاحب درد را باشد اثر.هرگاه که در ماتم من نوحه گر آید
ماتم زده باید که بود نوحه گر من.زاغ پوشیده سیه چون نوحه گر
در گلستان نوحه کرده بر خضر.|| آنکه شیر می دوشد( ؟ ). ( ناظم الاطباء ).

نوحه کننده.