بوقچی، شیپورچی، لیدر یا مشوق اصطلاحی است ویژه فوتبال ایران و به افرادی اطلاق می شود که به بخش عمده ای از هواداران حاضر در ورزشگاه جهت می دهند.
به طور سنتی، بوقچی های ایرانی هوادارانی بودند که به دلیل علاقه وافرشان به یک تیم، در میان دیگر هوادارن متمایز بودند و به رهبری تشویق ها می پرداختند و به نوعی «نماد» هواداران آن تیم نیز محسوب می شدند. اما از آغاز دهه ۱۳۸۰ و همزمان با تغییر نامِ بوقچی به لیدر، این کار به یک «شغل» و «سمت» تبدیل گشت و برخی از لیدرها در ازای دریافت پول به عنوان حقوق و مزایا یا رشوه، جو ورزشگاه و شعارهای تماشاگران را به سود یا ضرر عده ای تغییر می دهند.
در دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰ افرادی بودند که به دلیل علاقه وافرشان به یک تیم خاص بوقچی می شدند و به صورت خودجوش و بدون چشمداشت مالی هماهنگی هواداران را عهده دار می شدند. مشهورترین بوقچی آن زمان، «محمدبوقی» بوقچی پرسپولیس بود که در بازی های تیم ملی ایران نیز حضوری فعال داشت. محمدبوقی با نواختن بوق های ممتد توأم بااشعار خود سروده موجب دست افشانی هواداران می شد. به نوشته مسعود بهنود، او شعری مشهور برای زوج خط حمله تیم ملی همایون بهزادی (همایون سرطلایی) و حمید شیرزادگان (شیری پاطلایی) ساخته بود که با نواختن در بوقش تمامی هواداران حاضر در امجدیه آن را می خواندند. او، برای تشویق تیم ملی با هزینه شخصی رهسپار آرژانتین شد. در تاریخ ۲۶ دی ماه سال ۱۳۷۱ صدای بوق محمد نایب عباسی معروف به ممد بوقی خاموش شد
از دیگر نمونه های بوقچی های قدیمی می توان به «سهراب بوقی» و حسن نیکبخت ملقب به «حسن تارزان» (هر دو از بوقچی های مشهور استقلال)، حسین شلغم بوقچی پرسپولیس، «فتح الله غریب نواز»، «علی کشک بادمجان» و رضا صفاریان، ملقب به «رضا چاچا» بوقچی اهوازی تیم ملی ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین اشاره کرد.
به طور سنتی، بوقچی های ایرانی هوادارانی بودند که به دلیل علاقه وافرشان به یک تیم، در میان دیگر هوادارن متمایز بودند و به رهبری تشویق ها می پرداختند و به نوعی «نماد» هواداران آن تیم نیز محسوب می شدند. اما از آغاز دهه ۱۳۸۰ و همزمان با تغییر نامِ بوقچی به لیدر، این کار به یک «شغل» و «سمت» تبدیل گشت و برخی از لیدرها در ازای دریافت پول به عنوان حقوق و مزایا یا رشوه، جو ورزشگاه و شعارهای تماشاگران را به سود یا ضرر عده ای تغییر می دهند.
در دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰ افرادی بودند که به دلیل علاقه وافرشان به یک تیم خاص بوقچی می شدند و به صورت خودجوش و بدون چشمداشت مالی هماهنگی هواداران را عهده دار می شدند. مشهورترین بوقچی آن زمان، «محمدبوقی» بوقچی پرسپولیس بود که در بازی های تیم ملی ایران نیز حضوری فعال داشت. محمدبوقی با نواختن بوق های ممتد توأم بااشعار خود سروده موجب دست افشانی هواداران می شد. به نوشته مسعود بهنود، او شعری مشهور برای زوج خط حمله تیم ملی همایون بهزادی (همایون سرطلایی) و حمید شیرزادگان (شیری پاطلایی) ساخته بود که با نواختن در بوقش تمامی هواداران حاضر در امجدیه آن را می خواندند. او، برای تشویق تیم ملی با هزینه شخصی رهسپار آرژانتین شد. در تاریخ ۲۶ دی ماه سال ۱۳۷۱ صدای بوق محمد نایب عباسی معروف به ممد بوقی خاموش شد
از دیگر نمونه های بوقچی های قدیمی می توان به «سهراب بوقی» و حسن نیکبخت ملقب به «حسن تارزان» (هر دو از بوقچی های مشهور استقلال)، حسین شلغم بوقچی پرسپولیس، «فتح الله غریب نواز»، «علی کشک بادمجان» و رضا صفاریان، ملقب به «رضا چاچا» بوقچی اهوازی تیم ملی ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین اشاره کرد.
wiki: بوقچی