ایوار

ایواره: عصر، هنگام عصر، نزدیک غروب آفتاب، ایوارکردن: سفرکردن هنگام عصر
( اسم ) هنگام عصر نزدیک غروب آفتاب مقابل شبگیر .

(ق . اِ. ) هنگام عصر، نزدیک غروب آفتاب . مق شبگیر.

ایوار. [ ای ] ( ق ، اِ ) وقت عصر باشد که نماز دیگرش نیز میگویندچنانکه شبگیر صبح را خوانند و راه رفتن وقت عصر را ایوار کردن و وقت صبح را شبگیر نمودن گویند . ( برهان ). وقت عصر را گویند چنانکه شبگیر صبح را. ( جهانگیری ) ( رشیدی ). وقت عصر قریب بغروب که نماز دیگرش گویند سفر و حرکت آن وقت را ایوار گویند و صبح و سحر را شبگیر و هر دو لفظ مصطلح مسافران است چون قافله وقت پسین براه افتد گویند ایوار کرد و اگر وقت سحر براه افتد گویند شبگیر کرد پس ایوار داخل کردن پاره ای از روز است بشب و شبگیر عکس در روز مستعمل است. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) :
تو گر شبگیر در توران نهی روی
به آنان کی رسی کایوار رانند.شب و روز از رفتن بی درنگ
ز شبگیر و ایوارش آید بتنگ.یکی از لشکریان او که از شبگیر و ایوار فرار و پیکار به تنگ آمده بود. ( حبیب السیر ج 1 ص 352 ).
آوخ نرسیدیم بشبگیر و به ایوار
در سایه همسایه دیوار بدیوار.

نزدیک غروب آفتاب، عصر، هنگام عصر.
* ایوار کردن: (مصدر لازم ) [قدیمی] سفر کردن هنگام عصر.