امامعلی رحمان

امامعلی شریفوویچ رحمان (به تاجیکی: Эмомалӣ Раҳмон) (زاده: ۱۹۵۲ در کولاب، تاجیکستان) رئیس جمهور تاجیکستان از سال ۱۹۹۵ است.
ویکی پدیای انگلیسی
او که قبلاً رحمانف تخلص می کرد، با حذف پسوند روسی از نام خود آن را به امامعلی رحمان تغییر داده و به هم وطنان خود نیز توصیه کرده که به اصل خود برگردند و برای خود نام فارسی برگزینند.
امامعلی رحمان در پنجم اکتبر ۱۹۵۲ در شهر دنغره (danghara) دراستان کولاب متولد شد، او که فارغ التحصیل رشته اقتصاد از دانشگاه دولتی تاجیکستان است، در سال ۱۹۷۱فعالیت خویش را به عنوان برقکار در کارخانه لبنیات در شهر قرغان تپه آغاز کرد. درسالهای ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴در ارتش اتحاد جماهیر شوروی خدمت کرد و بعد از خدمت دوباره به کارخانه لبنیات بازگشت، وی از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۸در سمت دبیر ونیز رئیس کمیته اتحادیه تجاری تعاونی های کشاورزی منطقه دنغره انجام وظیفه کرد و در طول این دوران به فعالیت های حزبی (کمونیست) مشغول شد، در سال ۱۹۸۸به عنوان رئیس کشاورزی منطقه دنغره و در سال۱۹۹۲ به سمت رئیس کمیته اجرایی شورای نمایندگان مردم کولاب منصوب شد، وی در نوزدهم نوامبر همان سال ریاست شورای عالی جمهوری تاجیکستان را بر عهده گرفت و سرانجام در نوامبر ۱۹۹۴ به عنوان سومین رئیس جمهور تاجیکستان انتخاب شد و تاکنون (۲۰۱۸) این سمت را برعهده گرفته است
در بین سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷ جنگ های شهروندی (جنگ داخلی) روی داد که رحمان در مقابل نیروهای مخالف متحد قرار داشت. در خلال این جنگ ها بیش از ۱۰۰ هزار نفر کشته شدند. رحمان در آوریل ۱۹۹۷ از حمله تروریستی جان سالم به در برد.

امامعلی رحمان (۱۹۵۲) رئیس جمهور تاجیکستان از سال ۱۹۹۵.
• «ماه شریف رمضان، ماه گشایش درهای رحمت و مغفرت، فیض و برکت، خیر و سخاوت به حساب می رود که الحمدالله با آسایش و آسودگی سپری شد و عید سعید فطر که یکی از سنت های معنوی مردم مسلمان ما و نشانه احترام و گرامیداشت آیین دیرینه خلقمان به شمار می رود، فرا می رسد.»• «بر هر فرد کشور واجب است به خاطر تحکیم صلح و ثبات جامعه و وحدت ملی سعی و تلاش کند، آبادی وطن، پیشرفت دولت و آسایش روزگار هموطنان را قرض ایمانی خود به شمار آورده و در نوبت اول، نورسان و جوانان، خصوصاً در شرایط بسیار ناآرام و حساس جهان معاصر برای حق را از باطل جدا کردن سعی و تلاش نمایند.»• «زمان شوروی هر چند کوشش کردند این رسم و آیینهای ملی را فشار آورند و منع… محدود کرده بودند. اجازه نبود که ملت این جشنها را جشن گیرند … به محکمه می کشیدند. لیکن(این جشن) در وجود مردم هست. قریب در بیش از هفتاد سال زمان شوروی نتوانستند این را از بین ببرند… چگونه که در زمان های پیش از شوروی هم … دین اسلام هم (نوروز را) پذیرفت. نوروز جشن نیکی بر بدی است. نیکوکاری را می پذیرد. بخشیدن گناهان را می پذیرد. چنین جشنی در دنیا کم نظیر است.»