ذوالکلاع بن ناکور

ذو الکَلاع سَمَیفَع بن ناکور از پادشاهان حِمْیَری بود.
او از مشاهیر مسلمانان و شجاع، بلندقامت و در زیبایی بی مانند توصیف شده است. وقتی که به مکه وارد می شد نقابی به صورت می انداخت تا زیبایی او موجب فتنه مردم نگردد. او از شاهزادگان یمن بود که مسلمان شد و در عصر عمر بن خطاب به مدینه هجرت کرد. در برخی منابع او را حوشب و بنابر نقلی اسم ذوالکلاع اسمیفع مکنی به ابوشراجیل پسر عم کعب الاحبار معروف است که با ذوعمرو در ناحیه ای از کشور یمن بر مردم حکومت و سلطنت داشتند.
در سال دهم هجری و اواخر عمر محمد بن عبدالله، نامه ای از جانب او به ذوالکلاع و ذوعمرو حمیری به وسیله مهاجر بن ابی امیه برادر مادری ام سلمه زوجه محمد بن عبدالله یا به وسیله جریر بن عبدالله فرستاده شد و ایشان را به سوی دین اسلام خواند.
جریر نامه را برداشت و نزد ذوالکلاع و ذوعمرو رفت. ذوالکلاع از سفیر محمد بن عبدالله و نامه اش تقدیر و تکریم نمود، برای شکرانه این دعوت چندین غلام و کنیز آزاد کرد و مسلمان شد؛ سفیر محمد بن عبدالله را نزد زوجه خود که دختر ابرهه بن صباح بود فرستاد که او را نیز به دین اسلام دعوت کند. جریر به زوجه ذوالکلاع وارد شد و پیام محمد بن عبدالله را ابلاغ کرد. زوجهٔ ذوالکلاع هم دین اسلام را قبول نمود و ذوعمرو که او نیز از ملوک حمیر بود به دین اسلام داخل شد و به اتفاق ذوالکلاع حمیری و جریر سفیر محمد بن عبدالله عزم مدینه شدند.