رئیس جمهور مادام العمر

رئیس جمهور مادام العمر عنوانی ست که در یک نظام جمهوری به رئیس جمهور-خودکامگانی اطلاق می شود که به منظور تثبیت همیشگی اقتدار و مشروعیت خود اقدام به حذف محدودیت دورهٔ ریاست جمهوری کرده اند.توسان لورتر، رییس جمهور مادام العمر سنت دومینگ (۱۸۰۲–1801)   هنری کریستف، رییس جمهور مادام العمر هائیتی (۱۸۱۱–۱۸۰۷)   خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا، رییس جمهور مادام العمر پاراگوئه (۱۸۴۰–1816)   رافائل کاررا، رییس جمهور مادام العمر گواتمالا (۱۹۶۵–1954)   یوآن شیکای، رییس جمهور مادام العمر جمهوری خلق چین (۱۹۱۶–۱۹۱۵) و امپراتور چین (۱۹۱۵)   احمد سوکارنو فرمانده کل قوا، رهبر انقلاب و رییس جمهور مادام العمر اندونزی (۱۹۶۷–1963)   قوام نکرومه، رییس جمهور مادام العمر غنا (۱۹۹۶–1964)   فرانسیس دوالیه، رییس جمهور مادام العمر هائیتی (۱۹۷۱–1964)   هستینگز باندا، رییس جمهور مادام العمر مالاوی (۱۹۹۳–1971)   ژان-بدل بکاسا، رییس جمهور مادام العمر جمهوری آفریقای مرکزی (۱۹۷۶–1972)   حبیب بورقیبه، رییس جمهور مادام العمر تونس (۱۹۸۷–1975)   صفرمراد نیازف، رییس جمهور مادام العمر ترکمنستان (۲۰۰۶–1999)
بیشتر کسانی که ادعای ریاست جمهوری مادام العمر کرده اند موفق به حفظ این مقام تا پایان عمر نشده اند. بیشترشان مدتها پیش از مرگ معزول و تعدادی نیز ترور شده اند. با این وجود تعدادی همچون خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا، الکساندر پتوین، رافائل کاررا، یوآن شیکای، فرانسیس دوالیه، یوسیپ بروز تیتو و صفرمراد نیازف تا پایان عمر طبیعی خود حکمرانی کردند.
برخی از رئیس جمهورهای خودکامه که مدتی طولانی در این جایگاه بوده اند معمولاً به اشتباه رئیس جمهور مادام العمر تصور می شوند، مانند کیم ایل-سونگ در کره شمالی، نیکلای چائوشسکو در رومانی، موبوتو سسه سوکو در زئیر، حافظ اسد در سوریه، محمد سوهارتو در اندونزی، چیانگ کای شک در تایوان و صدام در عراق، در صورتی که تداوم ریاست جهموری آنها به دلیل انتخاب مجدد آنها در انتخاباتی غالباً نمایشی بوده است.
توسان لورتر، رییس جمهور مادام العمر سنت دومینگ (۱۸۰۲–1801)