دادارباوری، خدااِنگاری (به انگلیسی: Deism) یا دئیسم، این باور است که خدا وجود دارد و به عنوان آفریننده و دادار، گیتی فیزیکی را خلق کرده است؛ امّا در عمل کرد آن، مداخله نمی کند. دادارباوری مرتبط با فلسفه دینی و جنبشی است که وجود خدا را از عقل استنتاج می کند. دادارباوری دربارهٔ این که خدا در خارج از گیتی چه انجام می دهد، هیچ گونه موضع گیری نمی کند. این برخلاف اصل اعتمادگرایی در ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت است که بر وحی در کتاب های مقدّس تکیّه می کنند.
جهان گرایی توحیدگر
ذهن آزاد
آفرینش گرایی انقلابی
دادارباوری تشریفاتی
خداانگاران بیش تر، رویدادهای فراطبیعی را مانند معجزه و پیش گویی رد می کند و باورمندند که خدا در زندگی انسان ها و قوانین طبیعی گیتی مداخله نمی کند. آنچه که آئین های سازماندهی شده، وحی و کتاب آسمانی می نامند، خداانگاران تفسیرها و برداشت های افراد دیگر می دانند. به باور خداانگاران بزرگ ترین هدیه ای که خدا به انسان داده است، دین نیست، بلکه قدرت درک و استنتاج و نتیجه گیری است.
دادارباوری در قرن ۱۷ و ۱۸ در دوره روشنگری به ویژه در فرانسه، پادشاهی متحده و ایالات متحده رواج بسیار یافت. به ویژه در میان مسیحیانی که نمی توانستند مفاهیمی مانند سه گانگی خدا، الٰهی بودن مسیح، معجزه ها، بی خطایی نوشته ها یا عصمت وحی را قبول کنند، امّا به خدای یکتا اعتقاد داشته باشند. در ابتدا گروه خاصّی تشکیل نشده بود، ولی این بینش بعدها باعث به وجود آمدن آیین هایی مانند توحیدگرایی و جهان گرایی توحیدگرا بودن شد، و تا امروز به شکل های دادارباوری مدرن و دادارباوری کلاسیک ادامه دارد.
دادارباوری خود زیر مجموعه ای از خداشناسی است. هر دو شامل باور به خدا هستند. مانند خداشناسی، دادارباوری باوری بنیانی است که ادیان می توانند بر آن بنا شوند. مانند ادیان یهودیت، مسیحیت، اسلام که بر اساس خداشناسی بنا شده اند؛ آیین های جهان گرایی توحیدگرا و کنفوسیانیسم نیز بر اساس دادارباوری ایجاد شده اند. همچنین دادارباوری به یک سری اعتقادات شخصی دربارهٔ نقش طبیعت در معنویّت نیز منسوب می شود.
جهان گرایی توحیدگر
ذهن آزاد
آفرینش گرایی انقلابی
دادارباوری تشریفاتی
خداانگاران بیش تر، رویدادهای فراطبیعی را مانند معجزه و پیش گویی رد می کند و باورمندند که خدا در زندگی انسان ها و قوانین طبیعی گیتی مداخله نمی کند. آنچه که آئین های سازماندهی شده، وحی و کتاب آسمانی می نامند، خداانگاران تفسیرها و برداشت های افراد دیگر می دانند. به باور خداانگاران بزرگ ترین هدیه ای که خدا به انسان داده است، دین نیست، بلکه قدرت درک و استنتاج و نتیجه گیری است.
دادارباوری در قرن ۱۷ و ۱۸ در دوره روشنگری به ویژه در فرانسه، پادشاهی متحده و ایالات متحده رواج بسیار یافت. به ویژه در میان مسیحیانی که نمی توانستند مفاهیمی مانند سه گانگی خدا، الٰهی بودن مسیح، معجزه ها، بی خطایی نوشته ها یا عصمت وحی را قبول کنند، امّا به خدای یکتا اعتقاد داشته باشند. در ابتدا گروه خاصّی تشکیل نشده بود، ولی این بینش بعدها باعث به وجود آمدن آیین هایی مانند توحیدگرایی و جهان گرایی توحیدگرا بودن شد، و تا امروز به شکل های دادارباوری مدرن و دادارباوری کلاسیک ادامه دارد.
دادارباوری خود زیر مجموعه ای از خداشناسی است. هر دو شامل باور به خدا هستند. مانند خداشناسی، دادارباوری باوری بنیانی است که ادیان می توانند بر آن بنا شوند. مانند ادیان یهودیت، مسیحیت، اسلام که بر اساس خداشناسی بنا شده اند؛ آیین های جهان گرایی توحیدگرا و کنفوسیانیسم نیز بر اساس دادارباوری ایجاد شده اند. همچنین دادارباوری به یک سری اعتقادات شخصی دربارهٔ نقش طبیعت در معنویّت نیز منسوب می شود.
wiki: دادارباوری