ران گشادن

( مصدر ) ۱ - سوار شدن بر اسب و مانند آن . ۲ - فرود آمدن از اسب و مانند آن . ۳ - برهنه شدن . ۴ - ظاهر کردن عیب .

ران گشادن. [ گ ُ دَ ] ( مص مرکب ) سوار شدن بر اسب. ( ناظم الاطباء ). کنایه از سوار شدن. ( برهان ). کنایه از سوار شدن و رفتن. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). تاختن :
سر نعل بهای سم اسبت کنم آن روز
کایی بکمین دل من ران بگشایی.لشکر غم ران گشاد، آمد دوران او
ابلق روز وشب است نامزد ران او.دریاچو نمک ببندد از سهم
چون لشکر شاه ران گشاید.صبحگاهی کز شبیخون ران گشاد
تیغ چون خور خونفشان خواهد نمود.در ببند آمال راچون شاه عزلت ران گشاد
جان بهای نعل را در پای اسب او فشان.وزآنجا سوی صحرا ران گشادند
بصید انداختن جولان گشادند. || کنایه از حمله آوردن واسب انداختن. ( فرهنگ خطی ). تاختن. تاخت آوردن :
لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد
گرهمه در خون کشد پشت نباید نمود.لشکر عزمش جهان خواهد گشاد
کز کمین فتح ران خواهد گشاد.زمین تا آسمان رانی گشاده
ثریا تا ثری خوانی نهاده. || فرود آمدن از مرکب. || عیب ظاهر کردن. || برهنه شدن. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). || راه رفتن. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ). رفتن. پیمودن. عازم شدن. در حرکت آمدن :
گفت خاقانیاتو زان منی
این بگفت آفتاب و ران بگشاد.