( شامسة ) شامسة. [ م ِ س َ ] ( ع ص ) مؤنث شامس بمعنی آفتاب گیریا آفتاب دار: ابن بیطار در ذیل انثلیس گوید و ینبت [ انثلیس ] فی اماکن سبخة شامسة. ( ابن بیطار ج 1 ص 58 ). || آن زن که نظری بمرد نکند و مرد را بطمع در خود برنینگیزد. ج ، شموس. ( از تاج العروس ).
شامسه
لغت نامه دهخدا
شامسة. [ م ِ س َ ] (ع ص ) مؤنث شامس بمعنی آفتاب گیریا آفتاب دار: ابن بیطار در ذیل انثلیس گوید و ینبت [ انثلیس ] فی اماکن سبخة شامسة. (ابن بیطار ج 1 ص 58). || آن زن که نظری بمرد نکند و مرد را بطمع در خود برنینگیزد. ج ، شموس . (از تاج العروس ).
کلمات دیگر: