بی هوازی اجباری

به هر اندامگانی که برای رشد به اکسیژن نیاز نداشته باشد و حتی شاید در حضور اکسیژن بمیرد، اندامگان بی هوازی (Anaerobic organism) گفته می شود. بیهوازی اجباری (Obligate anaerobes) به آن دسته ارگانیسمهایی که در حضور اکسیژن هوا (غلظت ۲۱٪) توانایی زندگی ندارند گفته می شود. برخی از این باکتریها در غلظتهای پایینتر اکسیژن (مثلاً ۸٪) می توانند زنده بمانند. از باکتریهای بیهوازی اجباری یا مطلق می توان به کلوستریدیومها، اکتینومایسیسها، باکتروئیدها و فوزوباکتریومها اشاره کرد.
بیهوازی اجباری (Obligate anaerobes): آن دسته ارگانیسمهایی که در حضور اکسیژن هوا (غلظت ۲۱٪) توانایی زندگی ندارند.
بیهوازی اختیاری (Facultative anaerobes) :دسته ای که توانایی استفاده از الکترون موجود در اکسیژن را هم دارند در واقع قابل شیفت شدن به متابولیسم هوازی در محیط های حاوی اکسیژن اند.
تحمل کننده هوا (Aerotolerant organisms) :آن بیهوازیانی که در حضور اکسیژن هم می توانند به فعالیت خود ادامه دهند ولی قادر به استفاده از الکترون اکسیژن نیستند.
سه دسته اصلی از بی هوازی ها وجود دارد:
باکتریهای بیهوازی اجباری فسفوریلاسیون اکسیداتیو را انجام نمی دهند. علاوه براین، آن ها در حضور اکسیژن کشته می شوند. این باکتریها فاقد آنزیمهای خاصی مثل کاتالاز(که پراکسید هیدروژن را به آب و اکسیژن تجزیه می کند)، پرکسیداز(که بواسطه آن NADH + H2O2 به NAD و O2 تبدیل می شوند) و سوپراکسید دیسموتاز (که بواسطه آن سوپراکسید به پراکسید هیدروژن تبدیل می شود) هستند. در سایر باکتریها این آنزیمها وجود دارند و آن ها سمیت پراکسید و رادیکالهای آزاد اکسیژن را که طی متابولیسم در حضور اکسیژن تولید شده اند برطرف می کنند.
ارگانیسم های بیهوازی اختیاری مانند اشریشیا کولی می توانند بین انواع هوازی و غیرهوازی دگرگشت (متابولیسم) تغییر جهت دهند. تحت شرایط بی هوازی، آن ها به وسیله تخمیر یا تنفس بی هوازی رشد کرده، اما در حضور اکسیژن به سمت تنفس هوازی برمی گردند.