خودپرست

مغرور
انانی

( ~. پَ رَ ) (ص فا. ) متکبر، خود - خواه .

خودپرست. [ خوَدْ / خُدْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) متکبر. ( برهان قاطع ). دارای عُجب. کسی که فریفته شخص خود باشد. ( ناظم الاطباء ) :
تا خودپرست بودم کارم نداشت سامان
چون بی خودی است کارم سامان چرا ندارم ؟تو ستوری هم که نفْست غالب است
حکم غالب را بود ای خودپرست.جوانی تندخوی ترشروی تهی دست خودپرست. ( گلستان سعدی ).
چرا حق نمی بینی ای خودپرست ؟پی ِ چون خودی خودپرستان روند
بکوی خطرناک مستان روند.مرا توبه فرمایی ای خودپرست
ترا توبه زین گفتن اولی تر است.

کسی که خود را بسیار دوست دارد و همه چیز را برای خود می خواهد، متکبر، خودخواه.