هان کانگ

هان کانگ (انگلیسی: Han Kang؛ زاده ۱۹۷۰) یک نویسنده اهل کره جنوبی است. وی در سال ۲۰۱۶ به دلیل خلق رمان گیاهخوار برنده جایزه ادبی بوکر بین المللی شد.هان کانگ در سال ۱۹۷۰ در گوانگجو متولد شد. پدرش هان سئونگ وون نویسنده بود. در ۱۰ سالگی به همراه خانواده به سئول نقل مکان کرد. کانگ در دانشگاه در رشته ادبیات کره ای تحصیل کرده و برادرش نیز به نویسندگی اشتغال دارد. وی از سال ۲۰۱۳ در مؤسسه هنر سئول به تدریس ادبیات خلاقه مشغول است.
«کتاب سپید» از هان کانگ، نامزد جایزهٔ من بوکر بین المللی سال ۲۰۱۸ شده بود.

هان کانگ (27 نوامبر 1970-) (Han Kang)
نویسنده ی اهل کره ی جنوبی. ترجمه ی انگلیسی رمان او، با عنوان گیاه خوار، برنده ی جایزه ی بوکر شد و مبلغ پنجاه هزار دلاری این جایزه به طور مشترک بین او و مترجم تقسیم گردید.
کانگ در خانواده ای اهل ادب متولد شد. پدرش هان سئونگ وان رمان نویس بود و همچنین برادرش هان دونگ ریم پیشه ی مشابهی را برگزیده است. هان کانگ در دانشگاه یونسای در رشته ی «ادبیات کُره» تحصیل کرد. با رمان گیاه خوار، به اولین نویسنده ی اهل کره ی جنوبی تبدیل شد که نامزد جایزه ی بوکر شده است. اگرچه به مترجم این اثر، دبورا اسمیت، انتقاداتی وارد شده و ایراداتی در نحوه ی ترجمه ی وی مشخص گردیده، نقش او در موفقیت کانگ غیرقابل انکار است.
رمان گیاه خوار درباره ی زن جوانی به نام یانگ های است که پس از دیدن خوابی وحشتناک درباره ی جنایت و خشونت انسان ها در برابر حیوانات، تصمیم می گیرد دیگر گوشت نخورد و این انتخاب، موجب افزایش فاصله ی او با دیگر اعضای خانواده اش می شود. این رمان، از سه بخش اصلی تشکیل شده است. راوی بخش اول، همسر یانگ های است که از تصمیم غیرمنتظره ی همسرش عصبانی شده. هم او و هم پدر یانگ های، سعی دارند او را وادار به خوردن گوشت کنند و مقاومت یانگ های، او را در نهایت به سمت فروپاشی روانی پیش می برد. بخش دوم روایت سوم شخصی است که بر شوهر خواهر یانگ های تمرکز دارد؛ مرد هنرمندی که بی توجه به وضعیت روحی یانگ های، از او برای ساخت یکی از ویدئوهای خود استفاده می کند. راوی بخش سوم، خواهر یانگ های است. زنی که پس از ماجرای ضبط ویدئو، از همسرش جدا شده و تنها عضو خانواده است که همچنان از یانگ های حمایت می کند. او هر روز به یانگ های- که در بیمارستان روانی بستری شده- سر می زند و روند تغییر خواهرش را می بیند. یانگ های به مرور خوردن هر گونه غذایی را کنار می گذارد و سکوت و انفعالش، روزبه روز او را بیشتر به خصائصِ گیاهان نزدیک می کند.
از این رمان اقتباسی سینمایی نیز صورت گرفته است. دو سال پس از موفقیت گسترده ی گیاه خوار، کانگ رمان دیگری را با نام کتاب سپید منتشر کرد. این کتاب، روایتی شاعرانه درباره ی خواهر کانگ است. کودکی که تنها دو ساعت زندگی کرد و به دلیل مشکلی مادرزاد، درگذشت. این کتاب نیز در فهرست نامزدان جایزه ی بوکر قرار گرفت، اما برنده نشد. در حال حاضر، کانگ در انستیتوی هنر سئول«نویسندگی خلاق» تدریس می کند. او برنده ی جوایز متعددی در داخل و خارج کره ی جنوبی شده است، از جمله: جایزه ی هانبوک ایبو، جایزه ی هنرمند جوان امروز، جایزه ی ادبی بزرگ یی سانگ، جایزه ی ادبی کیم یو جئونگ.

هان کانگ (به انگلیسی: Han Kang؛ زاده ۱۹۷۰) یک نویسنده اهل کره جنوبی است. وی در سال ۲۰۱۶ به دلیل خلق رمان گیاهخوار برنده جایزه ادبی بوکر بین المللی شد.
• «پس آن هایی که حالا در سالن ژیمناستیک هستند چه؟ آیا روح آن ها نیز از جسم شان رها شده و مثل پرندگان به پرواز درآمده؟ احتمالاً کجا می توانند رفته باشند؟ مطمئناً جای غریبی شبیه بهشت و جهنم نیست که وقتی روزهای یکشنبه به کلیسا می رفتی شنیده بودی، وقتی تو و دوستانت به ذوق تخم مرغ شکلاتی روز عید پاک آن جا می رفتید. داستان های نمایشی تلویزیون هرگز تو را قانع نمی کرد که روح آدم های مرده را با چهره های ترسناک نشان می داد، که با لباس های سفید در فضایی وهم آلود پرسه می زنند، با موهای آشفته که نشان از نا آرامی و پریشان حالی آن ها ست. روح ها چقدر در کنار جسم هایشان معطل می مانند؟ آیا واقعاً مثل یک پرنده به پرواز در می آیند؟ و این همان چیزی است که لبه شعله شمع را می لرزاند؟»• «بعضی از خاطرات هرگز درمان نمی شوند. آن ها به جای اینکه مثل بقیه خاطرات در گذر زمان محو شوند، همیشه با تو می مانند. دنیا تاریک می شود، مثل اینکه لامپ های الکتریکی یکی پس از دیگری خاموش می شوند. من به این نکته آگاهم که آدم مطمئنی نیستم. آیا این حقیقت دارد که زندگی انسان ها اساساً ظالمانه است؟ آیا این تجربه های ظالمانه تنها چیز مشترک بین ما انسان هاست؟ آیا حقیقت دارد شأن و مقامی که ما به آن چسبیده ایم چیزی به جز خودفریبی نیست و نقابی بر این حقیقت واحد می زند که هر کدام از ما می تواند تا حد حشره ای تنزل کند، در حد جانوری حریص و غارتگر، در حد توده ای گوشت، که پست و حقیر می شود، تخریب می شود، به قتل می رسد و قصابی می شود. آیا این سرنوشت ذاتی نوع بشر نیست، چیزی که تاریخ آن را ناگزیر تأیید کرده است؟»• «این جمله ها را با ماژیک زردرنگ روی پارچه نوشتهٔ سفیدی، که از پنجره های اتوبوس آویزان شده بود، نوشته بودند. اتوبوس پر بود از دختران کارگر کارخانه های نساجی خارج از شهرستان ها که همگی لباس کار تنشان بود. صورت رنگ پریده شان تو را یاد قارچ هایی می انداخت که هرگز آفتاب به خود ندیده اند. دست هایشان را از پنجره ها بیرون آورده بودندو روی بدنهٔ اتوبوس می زدند و سرود می خواندند. در تمام مدتی که در ایستگاه اتوبوس ایستاده بودی صدایشان می آمد و هنوز صدای آوازهایشان را یادت هست که انگار از گلوی پرنده درمی آمد. ما مبارزان راه عدالت هستیم، می جنگیم، می جنگیم. ما با هم زندگی می کنیم و باهم می میریم، زندگی می کنیم، می میریم ما مردن روی پاهایمان را به زندگی و زانو زدن ترجیح می دهیم ما مبارزان راه عدالت هستیم.»• «آیا همهٔ این اجساد را از آن خیابان جمع کرده بودند؟ آیا آن ها در کنار من بودند، آن هایی که به من تنه می زدند، بخشی از آن تودهٔ انسانی که صدایشان بالاپایین می شد، همان هایی که فریاد می کشیدند و در اتوبوس ها و تاکسی ها آواز می خواندند و هلهله می کردند، و به نشانهٔ همبستگی چراغ های ماشین ها را روشن می کردند؟ چه اتفاقی برای بدن های آن دو مردی که مقابل ایستگاه گلوله خورده بودند، افتاد؛ همان دو مرد که چند نفر از تظاهر کننده ها با چرخ دستی جلوی ستون مردم حملشان کردند؟ چه اتفاقی افتاد که دو جفت پا در تاریکی رفت به هوا و آن منظرهٔ ناجور را رقم زد؟ وقتی که تو به آن ها رسیدی دیدم که بدنت به لرزه افتاد. تندتند پلک می زدی و از خشم زیاد چشم هایت مدام بازوبسته می شد. من دست تو را گرفتم و رو به جلو هلت دادم، به سمت جلوی ستون مردم، در حالی که چیزهای نامفهومی را زیر لب با خودت زمزمه می کردی. سربازهای خودمون دارن تیراندازی می کنن. اون ها دارن به ما شلیک می کنن. من تو را با تمام قدرتم به سمت آن ها کشاندم و در حالی که تو در آستانهٔ گریستن بودی، من شروع کردم به خواندن سرود ملی و قلبم داشت از جا کنده می شد. قبل از آنکه گلولهٔ داغ به طرفم شلیک شود و پهلویم را بشکافد. قبل از آنکه چهرهٔ آن ها از ریخت بیفتد و با لایه ای از رنگ سفید محو بشود.»• «بدن های ما به شکل صلیبی روی هم انباشته شده است. بدن مردی که او را نمی شناسم، با زاویه نود درجه، روی شکم من افتاده و روی بدن او نیز پسر بزرگ تر از من افتاده که قدش بلند است و خم زانوهایش با فشار فرورفته بین پاهای بدون کفش من. موهای پسر به صورتم می سایید. همه اینها را می دیدم چون هنوز سفت و سخت به جسمم چسبیده بودم. آنها سریع به طرف ما آمدند. با کلاه کاسکت و بازوبندهای صلیب سرخ که به آستین یونیفورم های لک وپیسشان بسته بودند. دو نفری با هم کار می کردند، ما را از روی زمین برمی داشتند و می انداختند بالای کامیونی نظامی، انگار داشتند گونی های غلات را بار می زدند. گشتی در اطراف گونه ها و گردنم زدم همین جا مانده بودم تا از جسمم هم دور نشوم. داخل کامیون به طرز غریبی خودم را تنها دیدم. البته اجساد زیادی در آنجا بودند، اما کسی شبیه خودم آنجا ندیدم. آدم ها این جور وقت ها می گویند: «ما یکدیگر را در دنیای دیگری خواهیم دید» حالا این حرف ها برایم بی معنی بودند.»• «وجدان. وجدان، وحشتناک ترین چیز در دنیاست. روزی که من شانه به شانه صدها و هزاران غیرنظامی ام به لوله اسلحه سربازها خیره شدیم، روزی که بدن های دو نفری را که اول از همه قتل عام شدند، روی چرخ دستی گذاشتند و تا جلوی جمعیت بردند، من مات و مبهوت به دنبال کشف چیزی پنهان درون خودم بودم، به دنبال کشف غیاب ترس. یادم می آید حس می کردم که حالا وقت مردن است، حس کردم خون صدها و هزاران قلب، همگی در یک شاهرگ جریان پیدا کرده است، خون تازه و پاک… به باشکوهی قلبی واحد، و ضربان این خون را به تمام رگ ها و به خود من منتقل می کرد و با جرئت حس کردم که بخشی از آن هستم.»