پارسائیه

پارسائیه، شاخه ای از سلسله صوفیان نقشبندی بود که در سده نهم هجری تشکیل شد و تا میانه های سده دوازدهم صاحب نفوذ بود.
دانشنامه جهان اسلام. سرواژه پارسائیه.
طریقت پارسائیه منسوب به خواجه محمد پارسا است و آن را ابونصر پارسا (درگذشته ۸۶۵)، فرزند خواجه محمد، برای گسترش اندیشه های وی در بخارا بنیاد کرد. در نیمه نخست سده دهم پایگاه اصلی پارسائیه از بخارا به بلخ منتقل شد و بعداً همراه با افول بلخ، این خاندان و طریقت نیز نفوذ خود را از دست داد.

[ویکی فقه] پارسائیه، شاخه ای از سلسله نقشبندیّه، منسوب به خواجه محمد پارسا است.
این طریقت را ابونصر پارسا (متوفی ۸۶۵)، فرزند خواجه محمد، برای نشر افکار وی در بخارا تأسیس کرد.

مراحل گسترش پارسائیه
پارسائیه در بلخ نیز گسترش بسیار یافت، به نحوی که در نیمه اول قرن دهم پایگاه اصلی آن از بخارا به بلخ منتقل شد و تا اواسط قرن دوازدهم، که بلخ از اعتبار برخوردار بود، خاندان پارسا صاحب نفوذ و قدرت بود.
همراه با افول بلخ، این خاندان و طریقت، نفوذ خود را از دست داد.

احوالات ابونصر پارسا
اولین فرد مهم طریقت پارسائیه، پس از خواجه محمدپارسا، ابونصر پارساست که القابی چون حافظ الدین، نصیرالدین و برهان الدین داشت.
از زندگی و احوال ابونصر اطلاع چندانی در دست نیست، شاید بدین دلیل که او احوال خود را پوشیده نگه می داشت.
وی در زمان حیات پدر، جامع علوم شریعت و رسوم طریقت بود. همچنین گفته شده است که ابونصر قصیدة ابن فارض را نزد پدرش آموخته بود.

دیدارهای ابونصر
...