باعلوی

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) ابوبکربن عبداﷲ الشاذلی باعلوی عیدروس ، از متصوفان و اهل حضرموت بود.در سال 851 هَ . ق . در تریم متولد شد و 25 سال در عدن اقامت داشت و در همانجا وفات یافت . از کتب او «الجزءاللطیف فی علم التحکیم الشریف » و «ثلاثة اوراد» و «دیوان شعر» را میتوان نام برد. او در سال 914 هَ . ق . وفات یافته است . (از اعلام زرکلی چ 2 ج 2 ص 41).

باعلوی . [ ع َ ] (اِخ ) عبداﷲبن علوی بن محمد یا احمد حسینی شافعی یمنی معروف به حدادی . از کودکی نابینا بود. بسال 1132 هَ . ق . در گذشت . او راست : اتحاف السائل باجوبة المسائل . الدرالمنظوم لذوی العقول و الفهوم . الدعوةالتامة و التذکرة العامة. مذاکرات الاخوان . المعاونة و المظاهرة. النصائح الدینیه و الوصایا الایمانیه . (از ریحانة الادب ج 1 ص 314).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) (الحسینی الحضرمی ) فضل بن علوی بن محمدبن سهل مولی الدویلة که حدود 1283 هَ . ق . درگذشته است . او راست : سبیل الاذکار و الاعتبار بما یمر بالانسان و یتقضی له من الاعمار. و همچنین عقد الفرائد من نصوص العلماء الاماجد و اهل المذاهب الاربعه . که این رساله در باب خروج زنان در شوارع است . (از معجم المطبوعات ).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) (السیدالشریف ) عبداﷲبن الحسین بن طاهربن محمدبن هاشم باعلوی الجاوی . او راست : سلم التوفیق الی محبةاﷲ علی التحقیق ، در فقه شافعی ، و مجموعه ای دارد شامل 23 رساله ، هم چنین دیوان شعری نیز از او باقی است . (از معجم المطبوعات ).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) (شیخ ) محمدبن ابی بکر الشیلی . او راست : المشرع الروی فی مناقب السادة آل ابی علوی . (از معجم المطبوعات ).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) ابوبکربن احمدبن ابی بکر عبداﷲبن ابی بکربن علوی بن عبداﷲبن علی بن شیخ الامام عبداﷲبن علی بن محمدبن علی العروضی بن جعفر الصادق ...، کنیتش با علوی است . طریقه ٔ محمدبن ادریس شافعی را اختیار کرد. در کتاب مشرعة الردی که از مصنفات محمد پسر اوست آمده است : ولادت والدم در سال نهصدونود اتفاق افتاد. و در محضر عبدالرحمان بن شهاب الدین تربیت شد و صحبت گروهی از مشایخ طریقت را درک کرد و اجازه ٔ خرقه پوشیدن دریافت ، چندی بعد حج بجای آورد و چهار سال در مدینه مقیم گشت و در محضرعلما از آنجمله عمروبن عبدالرحیم و احمدبن علان و شیخ احمدخطیب و شیخ عبدالقادر طبری و شیخ محمد منوفی وشیخ ابوالفتح بن حجر تلمذ کرد. سپس به عدن مسافرت نمود و بعد بر سرزمین خود تریم در سال 1014 هَ . ق . بازگشت و تزویج نمود. (از نامه ٔ دانشوران ج 2 ص 306). زرکلی گوید: ابوبکربن احمدبن ابی بکربن عبداﷲ باعلوی از علماء یمن بود، در تریم بسال 990 هَ . ق . متولد شد و در همانجا بسال 1053 هَ . ق . در گذشت . از اوست : «معجم لغوی » بترتیب «نهایه ٔ» ابن اثیر و «مجموع فی تاریخ عصره » که ناتمام است . (اعلام زرکلی ج 1 ص 151).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ )ابوبکربن عبدالرحمان بن محمدبن شهاب الدین ، معروف به باعلوی از فقها بود و در حضرموت بسال 1262 هَ . ق . تولد یافت و شهرهای عربستان را سیاحت کرد و سپس به حیدرآباد دکن رفت و در آنجا شهرت یافت و سپس بجاوه و مالایا شد و سرانجام در حیدرآباد درگذشت ، حدود 30 کتاب در فقه و اصول و منطق و کیمیا و نجوم و حساب و ادبیات تألیف کرده که از آن جمله است «ذریعةالناهض » و «دیوان شعر» و «اقامة الحجة علی ابن حجة». باعلوی در 1341 هَ . ق . وفات یافت . (از اعلام زرکلی ج 1 ص 152).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) عبدالرحمان بن محمدبن حسین بن عمر باعلوی مفتی سرزمین حضرمیه (متوفی بسال 1251هَ . ق .). او راست : بغیة المسترشدین فی تلخیص فتاوی بعض الائمة من العلماء المتأخرین . که در سال 1251 هَ. ق . تألیف آن اتمام یافت و هم چنین غایة تلخیص المراد من فتاوی ابن زیاد، که گردآوری اوست و با بغیةالمسترشدین یکجا چاپ شده است . (از معجم المطبوعات ).

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (ص نسبی ) نسبتی است خاندان سید ابوبکربن احمدبن ابی بکر از فقها را. و علوی نام سه تن از اجداد سید ابوبکر علوی بوده و اعقاب علوی را بنی علوی گفته و منسوب به بنی علوی را با علوی گویند و این نسبت اگر چه مخالف قیاس و خارج از قانون شایع زبان عرب است لکن نزد مردمان حضرموت شایع و متعارف است که منسوب به بنی علوی را باعلوی گفته و در مقام نسبت به بنی حسن و بنی حسین ، باحسن و باحسین گویند،صحت نسبت سادات باعلوی نزد ارباب تحقیق جای تردید نبوده و مجمع علیه است . (از ریحانة الادب ج 1 ص 136).