[ویکی نور] «ثعالِبی، ابوزید عبدالرحمان بن محمد بن مخلوف»، مفسر و فقیه مالکی الجزایر، در 786 یا 787ق، در ناحیه وادی یسر نزدیک الجزیره به دنیا آمد. سال وفات او نیز در برخی منابع، 876ق، ثبت شده است.
پیشینیان از وی به عنوان مفسر و فقیه، بسیار یاد کرده اند، اما نام بردن از او با تعبیر «الولی» در برخی از منابع متقدم، حکایت از جایگاه او در مقامات معنوی دارد. عناوین آثار وی نیز نشان دهنده تنوع زمینه های دانش اوست.
ثعالبی در بوم خود به تحصیل آغاز کرد و سپس سال های بسیاری را برای تحصیل سفر کرد. وی در طول این سفرها که از سال های پایانی سده 8ق، آغاز شده بود، در شهرهای مختلف شمال آفریقا، مصر، آسیای صغیر و حجاز چون بجایه، تونس، قاهره، بورسه، مکه و مدینه به استماع از شیوخ مختلف پرداخت و سرانجام در الجزیره ساکن شد.
در شمار استادان او می توان کسانی چون ابوعبدالله بن مرزوق، ابوالقاسم عبدوسی، ابومهدی عیسی بن یحیی غبرینی، ابوالقاسم برزلی، ولی الدین عراقی و ابوعبدالله محمدبن خلفه اَبّی را نام برد.
ثعالبی خود نیز به مثابه استادی پرتلاش، شاگردان بسیاری پرورده است که از آن میان می توان به محمد بن یوسف سنوسی، ابوالحسن علی تالونی، ابوالعباس احمد زروق، محمد بن عبدالکریم مغیلی، احمد بن عبدالله زواوی، ابوعمرو محمد بن منظور و محمد بن محمد بن مرزوق اشاره کرد. او گرایشی به فعالیت های سیاسی اجتماعی نداشت و زمانی که با اکراه ناچار شد متولی مسند قضا شود، به زودی از این منصب کناره گیری کرد. وی بیشتر به عنوان عالمی اهل زهد شناخته می شده است.
بیشترین شهرت ثعالبی به سبب تألیف الجواهر الحسان، معروف به تفسیر ثعالبی است. دست مایه این تفسیر، خلاصه ای از تفسیر المحرر الوجیز ابن عطیه است که مؤلف از منابع دیگر، مطالبی بدان افزوده است.
پیشینیان از وی به عنوان مفسر و فقیه، بسیار یاد کرده اند، اما نام بردن از او با تعبیر «الولی» در برخی از منابع متقدم، حکایت از جایگاه او در مقامات معنوی دارد. عناوین آثار وی نیز نشان دهنده تنوع زمینه های دانش اوست.
ثعالبی در بوم خود به تحصیل آغاز کرد و سپس سال های بسیاری را برای تحصیل سفر کرد. وی در طول این سفرها که از سال های پایانی سده 8ق، آغاز شده بود، در شهرهای مختلف شمال آفریقا، مصر، آسیای صغیر و حجاز چون بجایه، تونس، قاهره، بورسه، مکه و مدینه به استماع از شیوخ مختلف پرداخت و سرانجام در الجزیره ساکن شد.
در شمار استادان او می توان کسانی چون ابوعبدالله بن مرزوق، ابوالقاسم عبدوسی، ابومهدی عیسی بن یحیی غبرینی، ابوالقاسم برزلی، ولی الدین عراقی و ابوعبدالله محمدبن خلفه اَبّی را نام برد.
ثعالبی خود نیز به مثابه استادی پرتلاش، شاگردان بسیاری پرورده است که از آن میان می توان به محمد بن یوسف سنوسی، ابوالحسن علی تالونی، ابوالعباس احمد زروق، محمد بن عبدالکریم مغیلی، احمد بن عبدالله زواوی، ابوعمرو محمد بن منظور و محمد بن محمد بن مرزوق اشاره کرد. او گرایشی به فعالیت های سیاسی اجتماعی نداشت و زمانی که با اکراه ناچار شد متولی مسند قضا شود، به زودی از این منصب کناره گیری کرد. وی بیشتر به عنوان عالمی اهل زهد شناخته می شده است.
بیشترین شهرت ثعالبی به سبب تألیف الجواهر الحسان، معروف به تفسیر ثعالبی است. دست مایه این تفسیر، خلاصه ای از تفسیر المحرر الوجیز ابن عطیه است که مؤلف از منابع دیگر، مطالبی بدان افزوده است.
wikinoor: ثعالبی،_عبدالرحمن_بن_محمد