بازی درمانی

بازی درمانی (به انگلیسی: play therapy) کاربرد موقعیت های بازی در یک زمینه درمانی است.
فرزندان خود را به بیرون خانه برده، به پارک و فضاهای باز برده اجازه دهید کودکان شما با همراهی شما آزادانه بازی کنند. این فعالیت روتین، انرژی های منفی کودک شما را کاهش داده و بهانه گیری آن ها را کاهش دهید.
از عروسک های مورد علاقه کودکانتان را استفاده کنید، عروسک های مورد علاقه آن ها می تواند خشم، عصبانیت، ناراحتی و احساسات غیرقابل کنترل آن ها را به احساسات مناسب تبدیل کند.
از تخلیل کودکتان برای بازی با او استفاده کنید، برای مثال تصور کنید به باغ وحش رفته اید، چه حیواناتی در آنجا می بینید؟ کدام از آن ها اهلی هستند؟ کدامیک گوشت خوار هستند؟
اولین وظیفه کودکان و از ضروریات زندگی آن ها بازی کردن است، آموزش مستقیم (آموزش هایی مانند خواندن و نوشتن، ریاضیات و علوم کلاسی) برای کودکان زیر ۷ سال بسیار مخرب و ویران گر است، بهترین روش آموزش به کودکان در سنین پائین از طریق بازی درمانی صورت میگیرد. بازی از ضروریات زندگی کودکان است، آن ها از طریق بازی افکارشان را بازگو می کنند. توانایی حل مسئله در کودکان از طریق تمرکز در بازی گسترش می یابد و به همین دلیل اعتماد به نفس و روحیه استقلال طلبی خودشان را تقویت می کنند.
جمله معروف مشکلات کودکان با بزرگ شدنشان بزرگتر می شود جمله ای کلیشه ای و اشتباه است. کودکان با هر روز بزرگ شدن بایستی توانایی های خویش در حل مسئله را بهبود ببخشند یکی از این راه ها بازی درمانی است. برخی بازی ها احساسات، برخی دیگر قدرت حل مسئله، برخی دیگر عضلات کوچک و برخی دیگر عضلات بزرگتر کودکان را در گیر می کند در این درگیری انرژی کودک تخلیه شده و احتمال اضطراب، پر تحرکی، افسردگی و سرخوردگی ناشی از این انرژی مازاد کاهش می یابد. تصویر کنید کودکی که نتواند ساده ترین مسائل زندگی خود مثل نظافت اتاق را انجام ندهد، این عدم توانایی در انجام فعالیت مربوطه وقتی با تذکرات خانواده نیز همراه باشد به او استرس زیادی تزریق می کند. در واقع سلامت جسمی کودکان بیشتر در گرو تغذیه و سلامتی روحی آن ها بیشتر در گرو حل مسئله، پایش و پویش در حوزه های مختلف است.
به عنوان مثال کودکی که در جستجوی قدرت است، معمولاً در بازی نقش رهبر، رئیس، فرمانده یا حتی نقش مدیر مدرسه را بازی می کند یا یک کودک پرخاشگر ممکن است در بازی، عروسک هایش را بزند یا اسباب بازی هایش را بشکند. پرخاشگری به صورت مستقیم و غیرمستقیم در بازی کودک نمایان می شود. کودک پرخاشگر ممکن است به وسیله چاقو یا قیچی بر میز و اسباب بازی ها حمله کرده و محیط را به یک میدان جنگ تبدیل کند. در واقع کودک دنیای خود را با اسباب بازی هایی که در دسترس دارد، فرافکنی می کند.

[ویکی فقه] بازی برای کودک، وسیله ای طبیعی برای بیان خود است و موجب می شود که کودک، خود و ویژگی های درونش را بشناسد. در بازی درمانی به کودک فرصت داده می شود تا احساسات آزاردهنده و مشکلات درون خود را از طریق "بازی" بروز داده و آنها را به نمایش بگذارد، همان طور که بزرگسالان با سخن گفتن مشکلات خود را بیان می کنند.
تقریبا تمام مکاتب درمانی نسخه ای نیز برای درمان کودکان دارند. اگرچه قابلیت نظریه ها در مورد کودکان و بزرگسالان به یک اندازه است اما روش های مداخله در مورد کودکان باید متفاوت باشد.کودکان از دو جهت با بزرگسالان متفاوتند: تقریبا هیچ وقت کودکان تقاضای روان درمانی نمی کنند و با اجبار والدین خود در روان درمانی شرکت می کنند و تفاوت مهمتر آنها در شناخت ها، ادراک ها و هیجانات است.از آنجا که کودکان از پختگی و رشد شناختی کافی برای بهره بردن از مداخلات مبتنی بر گفتگو و خودکاوی برخوردار نیستند، در اکثر درمان های مخصوص کودکان، بازی تا حد زیادی جایگزین فعالیت هایی می شود که بزرگسالان در حین درمان انجام می دهند.
تاد، جودیت و بوهارت، آرتور، اصول روان شناسی بالینی و مشاوره، ترجمه مهرداد فیروزبخت، تهران، رسا، ۱۳۷۹، چاپ اول، ص۴۹۶.
آنا فروید (Anna freud) و ملانی کلاین، (Melani klein) بنیان گذار نظریه و روش شناسی بازی درمانی کودکان بودند. اگرچه آنها بازی را جایگزین تداعی آزاد کردند، اما کلاین بر معنای نمادین بازی و فروید بر تاثیر بازی در ارتقای رابطه کودک با درمانگر تاکید داشت.
تاد، جودیت و بوهارت، آرتور، اصول روان شناسی بالینی و مشاوره، ترجمه مهرداد فیروزبخت، تهران، رسا، ۱۳۷۹، چاپ اول، ص۴۹۷ - ۴۹۸.
سیر تحول درمان کودکان، گذر از روش های گوناگون تا رسیدن به گونه های مختلف بازی درمانی را نشان می دهد.
← رویکرد روانکاوی سنتی
...