بارپرستی

بارپرستی یا دین محموله ها (Cargo Cult) آیینی نسبتا جدید مربوط به قرن نوزدهم تا بعد از جنگ جهانی دوم است که در ملانزی اقیانوس آرام و گینه نو پدید آمد. البته در دیگر نقاط جهان نیز رفتارهای مشابهی دیده شده است. مردم بومی این مناطق که نمی توانستند تصور کنند محموله ها و کالاهای لوکس و پیشرفته ای که سفیدپوستان و استعمارگران به این نواحی آوردند ساخته دست انسان باشد آن محموله ها را فرستاده هایی از سوی نیاکان درگذشته خود پنداشتند که سفیدپوستان با روش های خود موفق به دست یابی به این محموله ها شده اند. به این خاطر مردم بومی کوشیدند تا با تقلید رفتار سفیدپوستان نظر نیاکان را جلب کنند تا بارها را به جای سفیدپوستان به بومیان تحویل دهند.
فرقه جان فروم (John Frum) در جزیره تانا (Tanna) در وانواتو (Vanuatu)
کل تاریخ برخی از این فرقه های بارپرست، از آغاز تا انقراض، در بعضی یادها مانده است. همهٔ این فرقه ها، با الگوی یکسانی پدید آمده اند.
فرقه تام ملوان (Tom Navy) جزیره تانا در وانواتو
جزیره نشینان متوجه شدند که هیچ یک از این اسباب و وسایل را خود مهاجران نمی سازند. وقتی دستگاهی نیاز به تعمیر پیدا می کرد، آن را از طریق بندر می فرستادند و دستگاه جدید به صورت بار توسط کشتی، یا بعدها هواپیما به جزیره می رسید. بومیان هیچ گاه ندیده بودند که سفیدپوستی چیزی را تعمیر کند، هرگز هم ندیده بودند که سفیدپوستی، کار مفیدی انجام دهد (پشت میز نشستن و کاغذبازی کردن، از نظر آنان مناسک مذهبی سفیدپوستان محسوب می شد، نه کار) پس اندیشیدند که «بار» باید منشایی فراطبیعی داشته باشد. به علاوه بعضی حرکات سفیدپوستان هم موید آن بود که گویی دارند فرایضی مذهبی به جا می آورند.
جنبش شاهزاده فیلیپ در جزیره تانا در وانواتو
آنان برج هایی می ساختند و سیم هایی به آن وصل می کردند؛ می نشستند و به صدای جعبه های کوچکی گوش می دادند که نورانی بود و صداهای عجیبی از آن در می آمد؛ مردم بومی را وا می داشتند که لباس های همسان بپوشند و به شکل منظمی قدم بزنند و در نظر آن ها، کاری از این بی فایده تر پیدا نمی شد. بومیان، تصور کردند که کارهای غیر قابل فهم سفیدپوستان، مناسکی بود که آنان برای رضای خدایانی که برایشان «بار» می فرستادند انجام می دادند. اگر بومیان هم «بار» می خواستند، پس باید همان کارها را می کردند.
فرقه بارپرست یالی (Yali) در منطقه ماندانگ (Mandang) در پاپوا (Papua) در گینه نو (New Guinea)
نکتهٔ قابل توجه این جاست که آیینهای بارپرستی به طور جداگانه در جزایری ایجاد شد که هم از لحاظ جغرافیایی و هم از لحاظ فرهنگی بسیار دور از هم بودند و اغلب این ادیان مدعی بودند که در روز قیامت، یک منجی، بار نهایی را خواهد آورد.
جنبش پالیو (Paliau) در جزیره مانوس (Manus) در پاپوا در گینه نو
طی جنگ جهانی دوم و بلافاصله پس از آن فعالیت فرقه های بارپرست در منطقه اقیانوس آرام افزایشی چشمگیر داشت، چرا که اهالی این مناطق شاهد از راه رسیدن مقادیر زیادی محموله بوسیله ارتشیان ژاپنی و آمریکایی بودند. با پایان جنگ، پایگاه های نظامی تعطیل و جریان کالا و مواد متوقف شد.
انجمن پلی (Peli) در پاپوا در گینه نو
یک فرقه ی مشهور بارباور که در جزیره ی تانا واقع در هبریدس نو شکل گرفته (و از سال ۱۹۸۰ وانواتو نامیده می شود) هنوز باقی است. این فرقه حول یک شخصیت مسیحایی به نام جان فروم شکل گرفته است. اسناد دولتی نشان می دهد که اولین بار در حوالی سال ۱۹۴۰ از جان فروم نام برده شده است، اما با وجود تازگی این اسطوره، وجود این فرد ثابت شده نیست.
جمعیت پومیو کیوونگ (Pomio Kivung) در پاپوا در گینه نو
در تلاش برای جلب و تداوم جریان محموله، پیروان این فرقه ها به تشریفات مذهبی توسل جستند و به اعمالی مانند شبیه سازی باند فرودگاه و هواپیما و دستگاههای مخابره رادیویی و تقلید رفتار متصدیان ارتشی آن دستگاهها روی آوردند.
گر چه در ۶۵ سال گذشته بسیاری از فرقه های بارباور منسوخ شده اند ولی برخی از آنها هنوز فعالند، از جمله: