تاریخ معماری

تاریخ معماری به زمانی بر می گردد که آدمی برای زندگی مجبور به ساخت سرپناه برای خویش بود. معماری از دوره های پیش از تاریخ اساسی ترین نیازهای بشری را همچون ساخت سرپناه و خانه برآورده ساخته است. در عین حال معماری به دلیل قابلیت خلق طرح هایی در ابعاد بزرگ و با شکوه امکان یافته تا به عنوان واسط خود بزرگنمایی و نمایشی در خدمت افراد٬گروها یا کل جامعه قرار بگیرد.
دسته بندی بر پایه مصالح
دسته بندی بر پایه دوره تاریخی
به علاوه معماری بر خلاف ساخت ابزار مانند یک تبر سنگی یا یک جام سفالی تقریباً همیشه با کمک و تلاش جمعی صورت می گیرد و نه همت فردی٬در واقع نوعی فعالیت هدفمند و خلاق گروهی از افراد است که در درون یک محیط تاریخی خاص عمل می کنند. به همین علت معماری در طی زمان به هیچ وجه صرفاً یک مقوله مختص تاریخ هنر نبوده است. بلکه همیشه به عنوان عاملی مهم٬تاریخ اجتماعی نژادانسانی را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است.
معماری نوسنگی، معماری دوران نوسنگی است. در جنوب غربی آسیا، فرهنگ نوسنگی درست بعد از ۱۰۰۰۰ سال قبل میلاد در سرزمین شام حضور پیدا کرد. و از آنجا به سمت شرق و غرب گسترش پیدا کرد. در آن جا فرهنگ های ابتدایی نوسنگی در آناتولی، سوریه و عراق در حدود ۸۰۰۰ ق.م. وجود داشت و اولین جامعهٔ تولیدکننده غذا ابتدا در جنوب شرقی اروپا در حدود ۷۰۰۰ ق. م؛ و در مرکز اروپا در حدود ۵۵۰۰ ق.م. به وجود آمد. البته با چند استثنا کوچک (سرمنشا تیشه های مسی و نیزه در منطقه «دریاچه های بزرگ» بود). مردم قاره آمریکا تا زمانی که اروپاییان با آن هاارتباط پیدا کردند در مرحله نوسنگی در تکنولوژی باقی ماندند.
مردم دوران نوسنگی در سرزمین شام، آناتولی، شمال بین النهرین و آسیای میانه بناهای بزرگی بودند و از آجر برای ساخت خانه و دهکده های خود استفاده می کردند. در کاتال هویوک (مکانی در ترکیه امروزی)، خانه ها گچ کاری و رنگ شده بودند و با صحنه هایی از انسان و حیوان تزیین شده بودند. در فرهنگ نوسنگیِ مردم مالت در اطراف دریای مدیترانه، مردم در معابد مگالیتک به پرستش می پرداختند.