چاووشی

چاووشی یا چاوشی (در زبان محلی چوش)، آواز مخصوص بدرقه یا پیشباز زائران اماکن متبرکه است. رسم چاوشی خوانی برای زائرین کربلا یا مشهد از دورهٔ صفویان و قاجاریان مرسوم شده و در سدهٔ اخیر مورد توجه فراوان قرار گرفته است. رسم چاوشی خوانی، علاوه بر استان بوشهر در استان های دیگر مثل استان خوزستان، استان هرمزگان و استان های شمالی ایران مثل استان مازندران نیز معمول است.
چاووش
چاووش خوانی
این سنت به قبل از دوران صفویه بازمی گردد. علامه مجلسی را پایه گذار این سنت نام برده اند.
«چاووش» واژه ای ترکی است، به معنای جارچی، پیک، پیشرو کاروان، کسی که دعوت رفتن به زیارت عتبات عالیات و خانه خدا کند.
در اصطلاح روستاییان خراسان، چاووش، کسی بوده که در فصل مناسبِ زیارت، در دهات و روستاها، سواره یا پیاده به راه می افتاده و روستاییان را به وسیله جارزدن و خواندن اشعار نغز و دلکش ـ در مدح و منقبت امامان معصوم علیهم السلام ـ برای رفتن به زیارت تشویق می کرده است.