دعا کننده . دعا گو .
دعا گر
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
دعاگر. [ دُ گ َ ] ( ص مرکب ) دعاکننده. دعاگو :
دعاگرند بشاخ چنار بر، گل را
تذرو و فاخته و عندلیب و قمری و سار
اگر دعاگر گل ، بر چنار مرغانند
چرا چو دست دعاگر شده ست برگ چنار.
جود و سخای تو چو به اهل زمان رسید.
دوستی با من دعاگر تو.
دعاگرند بشاخ چنار بر، گل را
تذرو و فاخته و عندلیب و قمری و سار
اگر دعاگر گل ، بر چنار مرغانند
چرا چو دست دعاگر شده ست برگ چنار.
معزی.
بر تو زبان اهل زمانه دعاگر است جود و سخای تو چو به اهل زمان رسید.
سوزنی.
چاکری را ز چاکران تو هست دوستی با من دعاگر تو.
سوزنی.
کلمات دیگر: