ملامت گر

( صفت ) نکوهش کننده سرزنش کننده : [ آن شغال رنگ رنگ آمد نهفت بر بنا گوش ملامت گر بگفت ... ] ( مثنوی . نیک . ۴۳:۳ )

ملامتگر. [ م َ م َ گ َ ] ( ص مرکب ) نکوهنده و نکوهش کننده و سرزنش نماینده. ( ناظم الاطباء ). عاذل. لائم. نکوهشگر. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). ملامت کننده. ملامت گو :
بنشینیم همی عاشق و معشوق به هم
نه ملامتگر ما را و نه نظار و رقیب.از سخن پیر ملامتگرش
گریان گریان بگذشت از برش.کرد جدا سنگ ملامتگرش
گوهری از رهگذر گوهرش.ایا نفس ملامتگر خمش کن
که هم تو در ضلالت رهنمونی.آن شغال رنگ رنگ آمد نهفت
بر بناگوش ملامتگر بگفت.ملامتگری گفتش ای باددست
به یک ره پریشان مکن هرچه هست.هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامتگر بیکار کجاست.ما به رندی دربساط قرب رفتیم و هنوز
همچنان پیر ملامتگر به پای منبر است.حاشا که گذارد کرم ساقی کوثر
در گلشن فردوس ملامتگر رز را.و رجوع به ملامت کننده شود.

سرزنش کننده، نکوهش کننده.