آوانگاری. آوانگاری فونتیک به معنی بازنمود دیداری صداهای گفتار (یا آواها) است و الفبای آوایی، الفبایی است که در آن برای نشان دادن هر آوا، از یک نویسهٔ خاص استفاده می شود و رابطه ای یک به یک میان حرف و آوا در آن وجود دارد. نمونهٔ چنین الفبایی، الفبای آوانگاری بین المللی است.
آواشناسی، علی محمد حق شناس، تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۵۶.
آوانگاری فونتیک سیستمی برای نوشتن آوای اصوات است که در زبان گفتاری یا زبان ایمایی ایجاد می شود. در شناخته شده ترین سیستم برای آوانگاری فونتیک یعنی الفبای آوانگاری بین المللی (IPA)، از نقشه برداری یک به یک بین آواها و نمادهای نوشتاری استفاده می شود. , طبیعت استانداردشده IPA به کاربران آن اجازه می دهد تا آواها، گویش ها و لحن های زبان های مختلف را به درستی و به طور جامع بنویسند. IPA , نه تنها برای مطالعه آواشناسی، بلکه برای آموزش زبان، بازیگری حرفه ای و آسیب شناسی گفتار ابزار مفیدی است.
آواشناسی، علی محمد حق شناس، تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۵۶.
آوانگاری فونتیک سیستمی برای نوشتن آوای اصوات است که در زبان گفتاری یا زبان ایمایی ایجاد می شود. در شناخته شده ترین سیستم برای آوانگاری فونتیک یعنی الفبای آوانگاری بین المللی (IPA)، از نقشه برداری یک به یک بین آواها و نمادهای نوشتاری استفاده می شود. , طبیعت استانداردشده IPA به کاربران آن اجازه می دهد تا آواها، گویش ها و لحن های زبان های مختلف را به درستی و به طور جامع بنویسند. IPA , نه تنها برای مطالعه آواشناسی، بلکه برای آموزش زبان، بازیگری حرفه ای و آسیب شناسی گفتار ابزار مفیدی است.
wiki: آوانگاری