تند رو سریع
باد پیکر
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بادپیکر.[ پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) تندرو. سریع. صفت اسب و مرکوب تیزرفتار باشد. بادپای. بادپیما. رجوع به بادپای و بادپیما شود: اراقیت را بر هوا دیدم [ اراقیت پری بود ] بر اسبی بادپیکر نشسته بر بالای سر شاه ایستادو جنگ می کرد. ( اسکندرنامه نسخه خطی سعید نفیسی ).
کلمات دیگر: