تلخ گو

آنکه به درشتی سخن می گوید و بد آواز که دارای آهنگ خوشی نباشد .

تلخ گو. [ ت َ ] ( نف مرکب ) آنکه به درشتی سخن می گوید و بدآواز که دارای آهنگ خوشی نباشد. ( ناظم الاطباء ). تند و تیز و طعنه زن. ( ناظم الاطباء ) :
بخیلی که باشد خوش و تازه روی
بسی به زبخشنده تلخ گوی.