ابن سریج
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ابن سریج. [ اِ ن ُ س ُ رَ ] ( اِخ ) ابویحیی عبیداﷲ. مغنی معروف. مولد او به زمان عمربن الخطاب در مکه بوده و نواختن عود از دیوارگران ایرانی که بساختن کعبه آمده بودند فراگرفت و بنا بروایتی او نخستین کس است در عرب که این هنرآموخته است. ابن سریج نواهائی برای غزلهای عمربن ابی ربیعه و نیز در مراثی الحانی بساخت و بزمان خود شهرتی عظیم یافت لکن بزودی الحان و نواهای ساخته او فراموش شد چنانکه جحظه مغنی معروف بزمان خویش چیزی از آن نمیدانست. وفات ابن سریج در خلافت هشام بوده است.
ابن سریج . [ اِ ن ُ س ُ رَ ] (اِخ ) ابوالعباس احمدبن عمربن سریج شیرازی ، ملقب به بازاشهب . از علمای شافعی و فقها و متکلمین آن مذهب . متوفی به بغداد305 هَ .ق . میان او و محمدبن داود در حضور ابوالحسن علی بن عیسی مناظراتی رفته است . او را بر همه ٔ اصحاب شافعی حتی مزنی ترجیح می داده اند. ابن سریج در شیراز منصب قضا داشت . او را بیش از چهارصد تألیف بوده است و از جمله کتاب الرد علی عیسی بن ابان . کتاب التقریب بین المزنی و الشافعی . کتاب جواب القاشانی . کتاب مختصر فی الفقه و کتابی مبسوط در علم فرائض .
ابن سریج . [ اِ ن ُ س ُ رَ ] (اِخ ) ابویحیی عبیداﷲ. مغنی معروف . مولد او به زمان عمربن الخطاب در مکه بوده و نواختن عود از دیوارگران ایرانی که بساختن کعبه آمده بودند فراگرفت و بنا بروایتی او نخستین کس است در عرب که این هنرآموخته است . ابن سریج نواهائی برای غزلهای عمربن ابی ربیعه و نیز در مراثی الحانی بساخت و بزمان خود شهرتی عظیم یافت لکن بزودی الحان و نواهای ساخته ٔ او فراموش شد چنانکه جحظه ٔ مغنی معروف بزمان خویش چیزی از آن نمیدانست . وفات ابن سریج در خلافت هشام بوده است .
دانشنامه عمومی
دانشنامه آزاد فارسی
خواننده، نوازنده، و آهنگ ساز ایرانی تبار. پدرش ترک بود و ابن سریج نخستین کسی بود که بربط زدن را از ایرانیان آموخت و بربط (عود) او از جنس بربط (عود)های ساخت ایرانی، مشهور به «عودالفارسی» بود. در جریان مرمّت خانۀ کعبه با موسیقی ایرانی آشنا شد. تا ۴۰سالگی گمنام زیست و با دو نوحه به شهرت رسید؛ یکی نوحۀ کشتار مدنیان به دست مسلم بن عقبه و دیگر نوحۀ شهدای کربلا که به درخواست سکینه بنت الحسین (ع) سرود. او در حین خواندن، نوعی چوبدستی میزانه را برای حفظ وزن و ضرب بر زمین می کوبید. ابراهیم موصلی صدای او را زنانه توصیف کرده است. ابن سریج آوازهای عربی را با آهنگ های ایرانی اجرا می کرد و در خوانندگی با اشعار عمر بن ربیعه، شاعر عرب، مشهور شد.