پایدیا (به انگلیسی: paedeia یا paideia) کلمه ای ست یونانی به معنی پرورش کودک یا تربیت و همان لفظی است که بخشی از کلمه encyclopedia را می سازد. در آتن باستان پایدیا به نظام آموزشی اطلاق می شد که بر اساس آن دانش آموزان در معرض نوعی تربیت فرهنگی کامل قرار می گرفتند و موضوعاتی شامل فن بیان، دستور، ریاضی، موسیقی، فلسفه، جغرافیا، تاریخ طبیعی و ژیمناستیک به آن ها آموخته می شد. پایدیا در واقع فرایند تربیت انسان ها به سمت کمال و ماهیت اصیل و حقیقی انسان بود.
پایدیا، ورنر یگر، محمدحسن لطفی (مترجم)، تهران: خوارزمی، ۱۳۷۶
«افلاطون، پایدیا و مدرنیته»، محمد ضیمران، تهران: نقش جهان
پایدیا واژه ای ست که مترجمان فارسی زبان آن را «پرورش و تربیت انسانی» ترجمه کرده اند. با این حال برگردان صحیح و دقیق این واژه به فارسی دشوار است. چراکه افزون بر این معنا، پارسلیوس (۱۴۹۴-۱۵۹۱) انسان انگار سوئیسی دوران رنسانس، ژاکوب بویمه (۱۵۷۵-۱۶۲۴) عارف آلمانی و لایبنیتس (۱۶۴۶-۱۷۱۶) فیلسوف بزرگ آلمانی نیز این واژه را در معنای «شکوفایی و پرورش توانمندی های سازمند (ارگانیک)» استفاده کرده اند.
واژهٔ پایدیا میراث یونان باستان و به ویژه رساله های افلاطون و گزنفون و بعدها ارسطو است که در آتن عهد پریکلس و در دورهٔ حیات سقراط، پایدیا مهم ترین مسئله و بحران یونانی است. سوفیست ها که مدعی پایدیا بودند با آموزش ریاضیات، دستور زبان، موسیقی و... کوشیدند تا با آماده کردن روح جوانان و آموختن فن سخنوری، آن ها را برای مشاغل دولتی مهیا کنند. سقراط با روش خاص خود سعی کرد تا نادانی همهٔ مدعیان پایدیا را برملا کند.
وی برآن بود تا پایدیا و تربیت را بر بنیانی اخلاقی استوار کرده و با تمرکز راه تربیت انسان بر تربیت روح (نفس)، این امر را به واسطهٔ تحقق فضیلت بر روح آدمی ممکن کند. بدین روی فلسفهٔ افلاطون نیز از همین منظر با گره زدن پایدیا به دانش (دانش به مثابه نیکی) کلید خورد. بنابراین می توان اذعان داشت که در نزد افلاطون پایدیای هر قوم میراثی از گذشتگان است که هر نسلی از آن میراث بهره می برد تا خود را به انسان زیبا، کامل و آرمانی قوم خویش نزدیک کند. از این رو کل فلسفهٔ افلاطون را می توان پایدیا دانست. با این تفاوت که اندیشهٔ فلسفی افلاطون از مرزهای زمان و مکان می گذرد و به جای نشان دادن انسان زیبا و آرمانی یونانی، مسیر رسیدن به خود انسان زیبا و آرمانی را نشان می دهد.
پایدیا، ورنر یگر، محمدحسن لطفی (مترجم)، تهران: خوارزمی، ۱۳۷۶
«افلاطون، پایدیا و مدرنیته»، محمد ضیمران، تهران: نقش جهان
پایدیا واژه ای ست که مترجمان فارسی زبان آن را «پرورش و تربیت انسانی» ترجمه کرده اند. با این حال برگردان صحیح و دقیق این واژه به فارسی دشوار است. چراکه افزون بر این معنا، پارسلیوس (۱۴۹۴-۱۵۹۱) انسان انگار سوئیسی دوران رنسانس، ژاکوب بویمه (۱۵۷۵-۱۶۲۴) عارف آلمانی و لایبنیتس (۱۶۴۶-۱۷۱۶) فیلسوف بزرگ آلمانی نیز این واژه را در معنای «شکوفایی و پرورش توانمندی های سازمند (ارگانیک)» استفاده کرده اند.
واژهٔ پایدیا میراث یونان باستان و به ویژه رساله های افلاطون و گزنفون و بعدها ارسطو است که در آتن عهد پریکلس و در دورهٔ حیات سقراط، پایدیا مهم ترین مسئله و بحران یونانی است. سوفیست ها که مدعی پایدیا بودند با آموزش ریاضیات، دستور زبان، موسیقی و... کوشیدند تا با آماده کردن روح جوانان و آموختن فن سخنوری، آن ها را برای مشاغل دولتی مهیا کنند. سقراط با روش خاص خود سعی کرد تا نادانی همهٔ مدعیان پایدیا را برملا کند.
وی برآن بود تا پایدیا و تربیت را بر بنیانی اخلاقی استوار کرده و با تمرکز راه تربیت انسان بر تربیت روح (نفس)، این امر را به واسطهٔ تحقق فضیلت بر روح آدمی ممکن کند. بدین روی فلسفهٔ افلاطون نیز از همین منظر با گره زدن پایدیا به دانش (دانش به مثابه نیکی) کلید خورد. بنابراین می توان اذعان داشت که در نزد افلاطون پایدیای هر قوم میراثی از گذشتگان است که هر نسلی از آن میراث بهره می برد تا خود را به انسان زیبا، کامل و آرمانی قوم خویش نزدیک کند. از این رو کل فلسفهٔ افلاطون را می توان پایدیا دانست. با این تفاوت که اندیشهٔ فلسفی افلاطون از مرزهای زمان و مکان می گذرد و به جای نشان دادن انسان زیبا و آرمانی یونانی، مسیر رسیدن به خود انسان زیبا و آرمانی را نشان می دهد.
wiki: پایدیا