پایه اکورد

پایه آکورد. پایه آکورد (انگلیسی: Root) در تئوری موسیقی به معنی یکی از نت های آکورد است که به عنوان نت اصلی یک آکورد شناخته می شود. در این شیوه نت پایه، نام آکورد را هم تعیین می کند. در هارمونی و موسیقی کلاسیک نام پایه آکورد بیانگر یک آکورد سه صدایی است که فقط با نام پایه آکورد، ماهیت آن شناخته می شود مانند:
«آکورد دو ماژور» (C) دو، می، سل.
«آکورد دو مینور» (Cm) دو، می بمل، سل.
پایه آکورد لزوماً به معنی قرار گرفتن در بخش باس نیست و در صورت معکوس شدن و قرار گرفتن در بخش های بالاتر، باز هم به عنوان پایه آکورد شناخته می شود.

پایه آکورد. پایۀ آکورد (root)
در موسیقی، در یک آکورد، نت پایه که نت های دیگر از روی آن تعیین می شوند. مثلاً در آکوردی که از هرگونه ترتیب یا تنظیم نت های دو می سل تشکیل شود، نت دو همواره پایه است. وقتی نت پایۀ آکورد در بم ترین بخش آوایی، معمولاً بخش باس، قرارداشته باشد، آن آکورد در «وضعیت پایگی» قرار دارد.