ابن خَفاجه، ابراهیم (اندلس ۴۵۱ـ ۵۳۳ق)
شاعر عرب. مردی دولتمند بود که تا پایان عمر آسوده زیست. برای دل خود شعر می گفت و فقط معدودی از اشعارش جنبۀ عمومی دارد، از آن جمله شعری در مدح یوسف بن تاشُفین و سوگواره ای در فتح والنسیا به دست ال سْید. او را پرمایه ترین شاعر طبیعت در اندلس خوانده و لقب الجَنّان (باغبان) داده اند. ابن خفاجه دیوان خویش را بیاراست و بر آن مقدمه ای در بیان دیدگاه خود از هنر شاعری نوشت. طبیعت در شعر او کاملاً شخصی است و در برخی از سروده هایش عواطف و احساسات بشری، چون اندوه، تنهایی و فناپذیری از زبان طبیعت بیان می شود. قصیدۀ بائیۀ او عالی ترین نمونه از این نوع است، که در آن، کوهی عظیم از ملال و اندوه می موید.
شاعر عرب. مردی دولتمند بود که تا پایان عمر آسوده زیست. برای دل خود شعر می گفت و فقط معدودی از اشعارش جنبۀ عمومی دارد، از آن جمله شعری در مدح یوسف بن تاشُفین و سوگواره ای در فتح والنسیا به دست ال سْید. او را پرمایه ترین شاعر طبیعت در اندلس خوانده و لقب الجَنّان (باغبان) داده اند. ابن خفاجه دیوان خویش را بیاراست و بر آن مقدمه ای در بیان دیدگاه خود از هنر شاعری نوشت. طبیعت در شعر او کاملاً شخصی است و در برخی از سروده هایش عواطف و احساسات بشری، چون اندوه، تنهایی و فناپذیری از زبان طبیعت بیان می شود. قصیدۀ بائیۀ او عالی ترین نمونه از این نوع است، که در آن، کوهی عظیم از ملال و اندوه می موید.
wikijoo: ابن_خفاجه،_ابراهیم_(اندلس_۴۵۱ـ_۵۳۳ق)