ابن زبعری عبدالله

ابن زَبْعَری، عبدالله ( ـ بین ۱۳ تا ۲۳ق)
از مهم ترین شاعران دورۀ جاهلی و صدر اسلام قبیلۀ قریش. گفته اند، در زمان فتح مکه به دست مسلمانان، او که آنان و پیامبرشان را هجو کرده بود، از مکه گریخت (۸ق)؛ اما پیامبر اسلام (ص) وی را بخشود و ابن زبعری نیز قصایدی چند در پوزش خواهی و ستایش از محمد (ص) سرود. از اشعار او فقط ۱۶۰ بیت، از ۲۷ شعر، محفوظ مانده که در اصالت بعضی از ابیات باقی مانده نیز تردید است.

[ویکی فقه] اِبْن ِ زِبَعْری ، عبدالله از برجسته ترین شاعران مخضرم قریش و از سرسخت ترین دشمنان پیامبر (ص) که در سال ۸ ق /۶۲۹م اسلام آورد.
وی از بنی سهم بن فهر بود که مانند دیگر قریشیان بنی کنانه در مکه و اطراف آن سکنی داشتند.
زندگی
همه اخباری که درباره عبدالله ذکر کرده اند و نیز همه اشعاری که به وی نسبت داده اند، همانند بیش تر اشعار جاهلی و صدر اسلام آشفته است و تصویری چندان روشن از وی به دست نمی دهد، حتی بر آنچه فوک آورده اعتماد نیست ؛ رشته پیوسته و همگونی است که اسلام در آن انقطاع آشکاری پدیدار نکرده است : وی گویی در عصر اسلام هم بر آیین پدران زیسته و به شیوه آنان شعر سروده است . با این حال زندگی او را بر حسب این دو دوره بررسی می کنیم ، اما باید اعتراف کرد که امروز، بازشناختن افسانه از حقیقت در روایاتی که مستند ما بوده اند، دیگر میسر نیست.
← در دوره جاهلی
اشعاری که ابن زبعری در ستیز با اسلام سروده بود، هیچ گاه از یاد دشمنان اسلام نرفت . مثلاً چون مسلم بن عُقبه از طرف یزید بن معاویه به کشتار و غارت مردم مدینه پرداخت ، و خبر فتح به یزید رسید، او بی درنگ به شعری که ابن زبعری درباره غزوه احد سروده بود، تمثل جست و خود نیز ابیاتی در انکار نبوت و وحی بدان افزود.
دینوری ، احمد، الاخبار الطوال ، ج۱، ص۲۶۴، به کوشش عبدالمنعم عامر، بغداد، ۱۳۷۹ق / ۱۹۵۹م.
...