قضیه می

در نظریه انتخاب اجتماعی، قضیه مِی بیان می کند که در صورتی که تعداد رأی دهندگان فرد باشد، ''قاعده رأی گیری اکثریت'' میان دو کاندیدا تنها تابع انتخاب اجتماعی است که سه خاصیت بی تفاوتی میان رأی دهندگان (به انگلیسی: Anonymity)، خنثایی (به انگلیسی: Neutrality) و واکنش دهنده مثبت (به انگلیسی: Positive Responsiveness) را دارا است و در عین حال چنین تابعی امکان تساوی میان دو کاندیدا را منتفی می کند. Kenneth May این قضیه را برای اولین بار در سال 1952 میلادی مطرح نمود. پس از نشر نسخه اصلی این قضیه، اصلاحات متعددی توسط دیگران برای این قضیه پیشنهاد شده است. Mark Fey اثبات قضیه را برای حالتی که تعداد رأی دهندگان به بینهایت میل کنند نیز تعمیم داد. به علاوه، قضیه عدم امکان ارو برای حالتی که تنها دو کاندیدا وجود داشته باشند، صادق نیست و لذا قضیه می از این حیث شباهت های زیادی به آن دارد (فرض بی تفاوتی میان رأی دهندگان از فرض عدم دیکتاتوری قوی تر است).
نظریه انتخاب اجتماعی
قاعده رأی گیری اکثریت
قضیه عدم امکان ارو
چهار شرط زیر را برای یک تابع تصمیم گیری گروهی تعریف می کنیم:
قضیه: تابع تصمیم گیری گروهی با تعداد رأی دهندگان فرد، شرایط 1، 2، 3 و 4 را ارضا می کند اگر و تنها اگر آن تابع همان قاعده رأی گیری اکثریت باشد.
تابع رأی گیری اکثریت به شکل زیر تعریف می شود: