قضیه عدم تلپورت

در نظریه اطلاعات کوانتومی، قضیه عدم تلپورت بیان می کند که یک حالت کوانتومی دلخواه نمی تواند به یک توالی از بیت های کلاسیک تبدیل شود. (یا حتی یک تعداد نا محدود از این بیت ها)؛ همچنین نمی توان چنین بیت هایی را برای بازسازی حالت اصلی استفاده کرد، به عبارت دیگر نمی توان آن را تنها با جابجا کردن بیت های کلاسیک «تلپورت» کرد. بیان دیگر این قضیه این است که واحد اطلاعات کوانتومی، کوبیت، نمی تواند دقیقاً به بیت های اطلاعات کلاسیک تبدیل شود. البته این مسئله نباید با تلپورت کوانتومی اشتباه شود، که اجازه می دهد یک حالت کوانتومی در یک مکان نابود شود و یک کپی دقیق از آن در مکان دیگری ایجاد شود.
قضیه عدم ارتباط. نمی توان از حالت های در هم تنیده برای انتقال اطلاعات کلاسیک استفاده کرد.
قضیهٔ عدم شبیه سازی. حالت کوانتومی را نمی توان کپی کرد.
قضیه عدم انتشار: تعمیم قضیه عدم شبیه سازی، به حالت های مرکب.
قضیه عدم حذف. همزاد قضیه عدم شبیه سازی: کپی ها قابل حذف نیستند.
اگر ساده بخواهیم توضیح دهیم، قضیه عدم تلپورت از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ و پارادوکس EPR ریشه می گیرد: اگر چه می توان یک کیوبیت | ψ ⟩ {\displaystyle |\psi \rangle } را به صورت یک جهت خاص در کره بلاخ توصیف کرد، این جهت را نمی توان در حالت کلی ∣ ψ ⟩ {\displaystyle \mid \psi \rangle } دقیقاً اندازه گیری کرد؛ اگر این امر امکان پذیر بود، نتایج آن اندازه گیری با کلمات، یعنی اطلاعات کلاسیک، قابل توصیف می بود.
قضیه عدم تلپورت نتیجهٔ قضیه عدم شبیه سازی است: اگر یک کیوبیت می توانست به بینت های کلاسیک تبدیل شود، به راحتی قابل کپی کردن می بود (زیرا بیت های کلاسیک به راحتی کپی می شوند).
اصطلاح اطلاعات کوانتومی به معنای اطلاعات ذخیره شده در حالت یک سیستم کوانتومی است. دو حالت کوانتومی ρ 1 و ρ 2 یکسان هستند اگر نتایج اندازه گیری تمام پارامترهای فیزیکی قابل مشاهده ارزش قابل انتظار برابری برای ρ 1 و ρ 2 داشته باشند؛ بنابراین اندازه گیری را می توان یک کانال اطلاعات با ورودی کوانتومی و خروجی کلاسیک دانست، به عبارت دیگر اندازه گیری در یک سیستم کوانتومی اطلاعات کوانتومی را به اطلاعات کلاسیک تبدیل می کند. از سوی دیگر، آماده سازی یک حالت کوانتومی اطلاعات کلاسیک را به اطلاعات کوانتومی تبدیل می کند.