شبکه تحویل کاربرد

گارتفر شبکه تحویل کاربرد را به عنوان ترکیبی از بهبود WAN و کنترل کننده های تحویل کاربرد تعریف می کند. در یک مرکز داده در انتهای یک ADN کنترلر تحویل کاربرد وجود دارد، یک وسیلهٔ پیشرفتهٔ مدیریت ترافیک که اغلب به عنوان یک web switch، سوئیچ محتوا یا سوئیچ چندلایه، که هدف آن توزیع ترافیک در میان تعدادی از سرورها یا سایت های دور از هم بر اساس معیار خاصی از کاربرد است.در شاخهٔ اداری یک ADN کنترل کنندهٔ بهبود WAN وجود دارد که از تکنیک های ذخیرهٔ بدون شی برای کاهش تعداد بیت هایی که در شبکه جاری می شوند استفاده می کند و با استفاده از اولویت بندی و تکنیک های بهینه سازی دیگر ترافیک TCP را شکل می دهد. برخی از اجزای WOC بر روی PCها یا کاربرهای متحرک نصب می شوند و بخشی از WOC در مرکز داده نصب شده است. شبکه های تحویل کاربرد همچنین بوسیلهٔ برخی از شرکت های CDN عرضه می شوند. ADC جزئی از یک ADN، از سوئیچ های لایه ۷-۴ در اواخر دههٔ ۱۹۹۰ به وجود آمد زمانی که مشخص شد تکنیک های قدیمی متعادل کننده بار به قدر کافی برای کار با ترکیب ترافیک کاربرد پیچیده ای که از طریق انتخاب های مختلف اتصال های شبکه تحویل داده می شد قوی نبود.
اینترنت طبق مفهوم end-to-end طراحی شد. این مفهوم هستهٔ شبکه را نسبتاً ساده نگاه می دارد و هوشمندی را تا جایی که ممکن است به نقاط انتهایی شبکه می برد یعنی hostها و کاربرها. یک ADN تحویل برنامه ها را در اینترنت بوسیلهٔ به کار بردن برخی تکنیک های بهینه سازی بهبود می دهد. بسیاری از این تکنیک ها بر اساس کارهایی که در لایه شبکه برای مسیریابی کارا ترافیک استفاده می شده همانند تعادل بار و افزونگی بودند. در تئوری یک ADN به طور نزدیکی به شبکه تحویل محتوا وابسته است. تفاوت بین دو شبکه تحویل در هوشمندی ADN برای فهم و بهینه کردن applicationها که از آن به عنوان application یاد می شود است. تحویل application از یکی یا بیشتر از سوئیچ های لایه ۷-۴ برای توزیع هوشمندانه ترافیک به یک استخر، که همچنین به عنوان یک خوشه یا مزرعه از سرورها هم شناخته می شود استفاده می کند. به کنترل کنندهٔ تحویل application (ADC) یک IP مجازی (VIP) که نشان دهندهٔ مزرعهٔ سرورهاست تخصیص داده می شود. ترافیک رسیده به یک ADC به یکی از وب سرورهای واقعی هدایت می شود. این کار بر اساس تعدادی از معیارها که شامل مقادیر داده خاص application پروتکل انتقال application، در دسترس بودن سرور، معیارهای عملکرد کنونی و پارامترهای مخصوص کاربر انجام می شود. یک ADN مزایای توزیع بار که شامل افزایش ظرفیت سرورها، مقیاس پذیری بالا، امنیت و افزایش اطمینان بوسیلهٔ آزمون های خاص سلامت application است را فراهم می کند. افزون بر این ADN شامل یک زوج اضافی ADC است. که بر روی آن ها برخی از مجموعه ویژگی های متفاوت برای فراهم آوردن امنیت، دسترس پذیری، تضمین و کارکردهای افزایش سرعت جمع آوری شده است. در برخی موارد این وسایل هنوز entityهای جدا از هم هستند که با هم به عنوان شبکه ای از وسیله ها که از طریق آن ها ترافیک application تحویل داده می شود و هر کدام کارائی خاصی را که تحویل application را بهبود می دهد فراهم می کنند مورد استفاده قرار می گیرند.
مالتی پلکسینگ TCP تقریباً براساس تکنیک های connection pooling که بوسیلهٔ پلتفرم های سرور application برای بهینه کردن اجرای درخواست های پایگاه داده از داخل applicationها تجهیز شده اند است. یک ADC تعدادی کانکشن با سرورها در استخرش برقرار می کند. و کانکشن ها را باز نگاه می دارد. وقتی یک درخواست بوسیلهٔ ADC از طرف کاربر دریافت می شود درخواست ارزیابی می شود و سپس به یک سرور از طریق یک کانشکن موجود هدایت می شود. این باعث کاهش سربار به وجود آمده با برقراری و از بین بردن اتصال TCP با سرور می شود. که پاسخ دهی به application را ارتقا می دهد. برخی از پیاده سازی های ADN این تکنیک را یک گام به جلوتر می برد و همچنین درخواست های application و HTTP را مالتی پلکس می کند. این مزایای اجرای درخواست ها را به صورت موازی دارد که کارایی application را ارتقا می دهد.
چند RFC وجود دارد که مکانیزم های ارتقا عملکرد TCP را شرح می دهد بسیاری از ADNها این RFCها را برای فراهم کردن تحویل بهتر applicationها از طریق استفاده کاراتر از TCP پیاده سازی می کنند.RFCهایی که بیشترین پیاده سازی را دارند به قرار زیرند:Delayed AcknowledgementsNagle AlgorithmSelective AcknowledgementsExplicit Congestion Notification ECNLimited and Fast RetransmitsAdaptive Initial Congestion Windows