گول خوردن

گول خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) فریب خوردن. فریفته شدن. از راه به در رفتن :
نخوری گول سکندر نروی همره خضر
چند گردی ز پی چشمه حیوان محتاج.من از بی عقلی گول خورده این عمل کردم.( از تاریخ عالم آرای عباسی ص 349 ). از این دروغ راست نما گول خورده. ( از تاریخ عالم آرای عباسی ص 368 ).
در لهجه یزدی «گال خوردن » در بازی مخصوص «گوبازی » به کار رود. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ).