یبقى

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
بقی (۲۱ بار)

ماندن. می‏ماند وجه پروردگار تو که صاحب عظمت و اکرام است. آنچه نزد خداست باقی است. «بقیّه» باقی مانده. ، این آیه در داستان شعیب است که بعد از نهی از تنقیص مال مردم می‏گوید: بقیّه خدا یعنی بقیّه کسب حلال که نفع آن باشد برای شما بهتر است. در تفسیر صافی از کمال الدین صدوق نقل شده که امام زمان «صلوات اللّه علیه و علی آبائه» بعد از ظهور اوّلین کلامش این آیه است و می‏فرماید: مَنَمْ بَقیّةَ اللّه و حجت و خلیفه خدا بر شما هر که به آن حضرت سلام بدهد می‏گوید: اَلسَلام عَلَیْکَ یا بَقیَّةَ اللّه فی اَرْضِه. روایت از حضرت امام باقر «علیه السلام» است. بعضی‏ها گفته‏اند: باقیة در آیه مصدر است مثل عافیّت، ولی دیگران به معنی جماعة باقیة یا نفس باقیه گفته‏اند. آخر آیات قبل و بعد همه بر این وزن‏اند، مقل قارعه، طاغیه، عاتیه، خاویه، خاطئه، و رابیه. بهتر است باقیه را اسم فاعل گرفته و موصوف آن را چنان که طبرسی فرموده نفس بگیریم تا مثل آیات قبل و بعد اسم فاعل باشد یعنی: پس آیا اَحَدی از آنها را باقی مانده می‏بینی؟ ، این ترکیب دوبار در قرآن مجید آمده است و آن به معنی چیزهائی است که باقی‏اند ولی صالح. ممکن است گفته شود: مراد آثار نیک است که در دنیا باقی‏اند در مقابل آثار بد. ولی بنصّ قرآن تمام اعمال اعمّ از نیک و بد در جهان و عنداللّه محفوظاند. اعمال نیک باقیات صالحات و اعمال بد باقیات طالحات‏اند. علی هذا مراد از باقیّات صالحات تمام اعمال نیک است که قربة الی اللّه انجام داده می‏شود.