قرعاء. [ ق َ ] ( ع ص ) مؤنث اقرع. زن کل که موی سر او به علتی ریخته باشد. || ( روضة... ) مرغزار بی گیاه. ( منتهی الارب ). رجوع به اقرع شود. || انگشت تباه. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || ( اِ ) سختی و بلا. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). قرع. ( منتهی الارب ). || صحن خانه. || برسوی راه. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
قرعاء. [ ق َ ] ( اِخ ) منزلی است در راه مکه از کوفه بعد از مغیثة و قبل از واقصة. ( معجم البلدان ).
قرعاء. [ ق َ ] ( اِخ ) منزلی است در راه مکه از کوفه بعد از مغیثة و قبل از واقصة. ( معجم البلدان ).