هم زانو

( ~. ) (ص . ) هم نشین .

هم زانو. [ هََ ] ( ص مرکب ) دو کس که با هم زانوبه زانو نشینند. ( آنندراج ). هم نشین :
همزانوی شاه جهان نشسته
در مجلس و در بارگاه و بر خوان.همچو معشوقی که سالی با تو همزانو شود
ناز را وقت عتابی در میان پیدا کند.هرکه او پیش خردمندان به زانو آمده ست
با خردمندان نشاید کردنش همزانوی.چو همزانو شوم با غم گریبان را کنم دامن
سر من از سر زانو کند دامن گریبانی.من و سایه هم زانو و همنشینی
من وناله همکاسه و هم رضاعی.نیست جز اشک کسش هم زانو
نیست جز سایه کسش هم پیوند.مجنون چو شنید پیش خواندش
هم زانوی خویشتن نشاندش.دشمنم را بد نمیخواهم که آن بیچاره را
این عقوبت بس که بیند دوست هم زانوی من. || دوست خالص. رفیق. ( آنندراج ) :
دولتش همشیره و دل همره و دین همنشین
نصرتش هم زانو و اقبال همروی سرای.|| شریک. ( آنندراج ). || برابر. مساوی.

۱. کسی که در کنار دیگری و زانوبه زانوی او نشسته باشد: دشمنم را بد نمی خواهم که آن بدبخت را / این عقوبت بس که بیند دوست هم زانوی دوست (سعدی۲: ۳۶۱ ).
۲. (اسم، صفت ) همنشین.
۳. مجاور، همراه: دریغا روزگارِ خوش، که من در جنبِ میمونت / بُدَم با بخت هم کاسه، بُدَم با کام هم زانو (عراقی: ۱۰۶ ).