کا-۱۳ ویمپل (نام ناتو آآ-۲ آتول)، یک موشک هوا به هوای برد کوتاه هدایت شونده با فروسرخ است که توسط شوروی توسعه داده شد. این موشک از لحاظ ظاهر و عملکرد مشابه آیم-۹ سایدویندر آمریکایی است. سرعت آن ۲٫۵ ماخ بود و در میگ ۲۱ و میگ ۲۳ قابل بارگیری می باشد. با وجودیکه اکنون توسط موشک های مدرنتری جایگزین شده اما در گذشته مورد استفاده بسیاری کشورها بود.
در زمان بحران دوم تنگه تایوان در سال ۱۹۵۸، اف-۸۶ سیبرهای تایوانی با هواپیماهای بسیار مانور پذیرتر میگ ۱۷ ارتش آزادیبخش خلق چین مواجه می شدند. میگ ها سرعتُ مانورپذیری، و ارفتاع پروازی بالاتری داشتند که به آن ها اجازه می داد با راحتی در زمان هایی که از برتری نسبی برخوردار بودند با سیبرهای تایوان درگیر شوند. در پاسخ نیروی دریایی ایالات متحده ۱۰۰ فروند از سیبرهای تایوانی را بهینه سازی کرد تا توان حمل و پرتاب سایدویندر برخوردار شوند. برای اولین بار در ۲۴ سپتامبر ۱۹۵۸ هنگامی که گروهی از میگ ۱۷ ها از فراز سیبرها گذشتند خود را در مقابل آتش موشک هوا به هوا مواجه دیدند. این نخستین استفاده از موشک هوا به هوا در نبرد واقعی بود.
در ۲۵ سپتامبر ۱۹۵۸ درگیری مشابهی روی داد که در حین آن یکی از موشک ها بدون اینکه منفجر شود در میگ ۱۷ گیر کرد، و میگ توانست به همان صورت فرود بیاید. شوروی ها با اطلاع از ماجرا توانستند چینی ها را قانع کنند تا موشک را تحویل آن ها دهند. گنادی سوکولوسکی که بعدها سر مهندس در ویمپل شد گفته که موشک سایدویندر برای ما به مثابه یک درس دانشگاهی در ساخت موشک بود.
ادعای دیگری هم که توسط ران وستروم در کتاب سایدویندر شده است که روس ها نقشه های سایدویندر را از کلنل سوئدی که متهم و محکوم به جاسوسی شد دریافت کرده اند. البته این ادعا توسط منابع روسی تأیید نشده اند.
در زمان بحران دوم تنگه تایوان در سال ۱۹۵۸، اف-۸۶ سیبرهای تایوانی با هواپیماهای بسیار مانور پذیرتر میگ ۱۷ ارتش آزادیبخش خلق چین مواجه می شدند. میگ ها سرعتُ مانورپذیری، و ارفتاع پروازی بالاتری داشتند که به آن ها اجازه می داد با راحتی در زمان هایی که از برتری نسبی برخوردار بودند با سیبرهای تایوان درگیر شوند. در پاسخ نیروی دریایی ایالات متحده ۱۰۰ فروند از سیبرهای تایوانی را بهینه سازی کرد تا توان حمل و پرتاب سایدویندر برخوردار شوند. برای اولین بار در ۲۴ سپتامبر ۱۹۵۸ هنگامی که گروهی از میگ ۱۷ ها از فراز سیبرها گذشتند خود را در مقابل آتش موشک هوا به هوا مواجه دیدند. این نخستین استفاده از موشک هوا به هوا در نبرد واقعی بود.
در ۲۵ سپتامبر ۱۹۵۸ درگیری مشابهی روی داد که در حین آن یکی از موشک ها بدون اینکه منفجر شود در میگ ۱۷ گیر کرد، و میگ توانست به همان صورت فرود بیاید. شوروی ها با اطلاع از ماجرا توانستند چینی ها را قانع کنند تا موشک را تحویل آن ها دهند. گنادی سوکولوسکی که بعدها سر مهندس در ویمپل شد گفته که موشک سایدویندر برای ما به مثابه یک درس دانشگاهی در ساخت موشک بود.
ادعای دیگری هم که توسط ران وستروم در کتاب سایدویندر شده است که روس ها نقشه های سایدویندر را از کلنل سوئدی که متهم و محکوم به جاسوسی شد دریافت کرده اند. البته این ادعا توسط منابع روسی تأیید نشده اند.
wiki: کا ۱۳