رقص معاصر (به انگلیسی: Contemporary Dance) گونه ای رقص صحنه ای است که در میانه قرن بیستم توسعه یافته و از آن زمان، یکی از گونه های غالب در آموزش رسمی رقص در سراسر دنیاست و به خصوص طرفداران قابل توجهی در آمریکا و اروپا دارد. اگرچه این رقص به وسیله و با به کار گرفتن عناصری از رقص باله، رقص مدرن و رقص جاز شکل گرفته اما عناصر بسیاری را از رقص های گونه گون دیگر در خود دارد. با این همه از لحاظ شباهت های تکنیکی، نزدیکی زیادی به رقص مدرن، باله و شکل های دیگر رقص صحنه ای دارد.
حرکات انتزاعی که لزوماً داستانی را روایت نمی کند.
رفتارهای چندگانه و همزمان
استقلال رقص از موسیقی
جدایی خطوط و تقارن در چارچوب حرکت باله نظیر جلو ایستادن، عدم تقارن و رعایت سلسله مراتب حرکتی
حرکت غیرقابل پیش بینی با سرعت عالی و تغییر ریتم مسیر حرکت
تکنیک های پای کلاسیک
طراحی رقصی که به صورت شلخته نمایان می شود اما در واقع بر یک سری تکنیک تکیه دارد.
رقصنده کاملاً آزاد است که خلاق باشد.
می رقصند که برقصند نه این که چیزی را تحلیل کنند.
هنگام بررسی تکنیک های این رقص، درمی یابیم که رقص معاصر، حرکات پای قوی و کنترل شده باله را با تاکید رقص مدرن بر میانه بدن ترکیب کرده و همین طور کار روی زمین افتادن و برخاستن و بداهه پردازی را که مشخصه رقص مدرن است، به خدمت می گیرد. تغییرات پیش بینی نشده در ریتم، سرعت و جهت هم به وفور در این رقص دیده می شود. این رقص همین طور عناصری از رقص غیرغربی را مانند زانوان خم شده از رقص آفریقایی و حرکت را از رقص معاصر ژاپنی، «بوتو»، به خدمت می گیرد.
از آنجا که رقص رقص پست مدرن واکنشی مستقیم و منفی به رقص مدرن بود، رقص معاصر به عنوان منبعی از الهامات، خود از هر دو رقص مدرن و پست مدرن بیرون آمده است.در رقص معاصر هنوز توجه رقص مدرن به مشکلات اجتماعی و شرایط روحی انسان جریان دارد اما موضوعی که در آن به نمایش گذاشته می شود، رقصنده های اخیر رقص مدرن را به واهمه انداخته است.در آوریل ۱۹۴۴ مرس کانینگهام رقص خود را با موسیقی همراه کرد؛ این موسیقی توسط جان کیج ساخته و پرداخته می شد. جان کیج در رابطه با رقص کانینگهام می گوید:
رقص مرس کانینگهام نه بر عنصر خطی تکیه دارد و نه بر حرکتی در مسیر رسیدن به اوج (درست همانند نقاشی انتزاعی) فرض بر این است که هر عنصر (یک حرکت، صدا یا یک تغییر نور) معنا را در خودش دارد؛ اما قسمت اعظم چیزی که در این اثر رد و بدل می شود، برداشتی است که خود بیننده دارد.
حرکات انتزاعی که لزوماً داستانی را روایت نمی کند.
رفتارهای چندگانه و همزمان
استقلال رقص از موسیقی
جدایی خطوط و تقارن در چارچوب حرکت باله نظیر جلو ایستادن، عدم تقارن و رعایت سلسله مراتب حرکتی
حرکت غیرقابل پیش بینی با سرعت عالی و تغییر ریتم مسیر حرکت
تکنیک های پای کلاسیک
طراحی رقصی که به صورت شلخته نمایان می شود اما در واقع بر یک سری تکنیک تکیه دارد.
رقصنده کاملاً آزاد است که خلاق باشد.
می رقصند که برقصند نه این که چیزی را تحلیل کنند.
هنگام بررسی تکنیک های این رقص، درمی یابیم که رقص معاصر، حرکات پای قوی و کنترل شده باله را با تاکید رقص مدرن بر میانه بدن ترکیب کرده و همین طور کار روی زمین افتادن و برخاستن و بداهه پردازی را که مشخصه رقص مدرن است، به خدمت می گیرد. تغییرات پیش بینی نشده در ریتم، سرعت و جهت هم به وفور در این رقص دیده می شود. این رقص همین طور عناصری از رقص غیرغربی را مانند زانوان خم شده از رقص آفریقایی و حرکت را از رقص معاصر ژاپنی، «بوتو»، به خدمت می گیرد.
از آنجا که رقص رقص پست مدرن واکنشی مستقیم و منفی به رقص مدرن بود، رقص معاصر به عنوان منبعی از الهامات، خود از هر دو رقص مدرن و پست مدرن بیرون آمده است.در رقص معاصر هنوز توجه رقص مدرن به مشکلات اجتماعی و شرایط روحی انسان جریان دارد اما موضوعی که در آن به نمایش گذاشته می شود، رقصنده های اخیر رقص مدرن را به واهمه انداخته است.در آوریل ۱۹۴۴ مرس کانینگهام رقص خود را با موسیقی همراه کرد؛ این موسیقی توسط جان کیج ساخته و پرداخته می شد. جان کیج در رابطه با رقص کانینگهام می گوید:
رقص مرس کانینگهام نه بر عنصر خطی تکیه دارد و نه بر حرکتی در مسیر رسیدن به اوج (درست همانند نقاشی انتزاعی) فرض بر این است که هر عنصر (یک حرکت، صدا یا یک تغییر نور) معنا را در خودش دارد؛ اما قسمت اعظم چیزی که در این اثر رد و بدل می شود، برداشتی است که خود بیننده دارد.
wiki: رقص معاصر