هماهنگی حرکتی

ترکیب حرکات بدن تولیدشده توسط پارامترهای سینماتیک (مانند جهت فضایی) و سینتیک (مانند نیرو) فعالیت های معین را نتیجه می دهد. هماهنگی حرکتی هنگامی ایجادمی شود که بخش های بعدی فعالیت مشابه یا فعالیت های چندین عضو یا بخش بدن در یک رفتار به موقع، روان و کارآمد با توجه به هدف معین ترکیب شده باشند. این شامل انتگرال اطلاعات حس عمقی (Proprioception) دربارهٔ موقعیت و حرکت سیستم اسکلتی-عضلانی با فرایندهای عصبی در مغز و نخاع است که برنامه ریزی و بازپخش فرمان های حرکتی را کنترل می کند. مخچه یک نقش بحرانی در کنترل عصبی حرکات ایفا می کند و آسیب به این قسمت از مغز یا ساختارها و مسیرهای متصل به آن به اختلال در هماهنگی منجر می شود که به آن آتاکسی می گویند.
Developmental coordination disorder
Perceptual Control Theory
توانایی ایستادن، ریختن آب در یک لیوان، راه رفتن، دردست گرفتن یک خودکار مثال هایی از سهولت هماهنگی حرکتی می باشند که به صورت مطمئن، مکرر و تخصیص یافته ایجاد می شوند. اما این حرکات به ندرت دقیقاً با جزئیات حرکتیشان بازتولید می شوند. مانند زوایای مفصل هنگام اشاره کردن یا برخاستن از حالت نشسته.
پیچیدگی هماهنگی حرکتی در عمل برداشتن یک بطری آب و ریختن آن در لیوان قابل مشاهده است. این کار ظاهراً ساده در واقع ترکیبی از کارهای پیچیده است که در سطوح مختلف پردازش می شوند. این سطوح پردازش عبارت اند از:
این هماهنگی همچنین شامل همه فرایندهای هماهنگی چشم و دست می باشد. مغز فعالیت ها را به عنوان الگوهای فضایی-زمانی تفسیر می کند و هنگامی که هر دست یک فعالیت متفاوت را همزمان انجام می دهد، هماهنگی دو دستی درگیر شده است. بسته به اینکه آیا فرد آب را بنوشد، آن را به شخص دیگری بدهد یا به سادگی آن را روی میز قراردهد، سطوح اضافه سازماندهی لازم می باشد.