صبحگاه
گاه صبح
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
گاه صبح. [ هَِ ص ُ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) صبحگاه. بامداد :
چند پوشاند ز گاه صبح تا هنگام شام
خاک را خورشید صورت گشتن این رنگین روا.
چند پوشاند ز گاه صبح تا هنگام شام
خاک را خورشید صورت گشتن این رنگین روا.
ناصرخسرو ( دیوان چ تهران ص 24 ).
کلمات دیگر: