سایه گه

سایه گاه

سایه گه. [ ی َ گ َه ْ ]( اِ مرکب ) سایه گاه. جائی که سایه باشد :
بجم گفت کای خسته از رنج راه
بدین سایه گه از چه کردی پناه.بخفت اندر آن سایه گه شهریار
نهاده سرش مهربان بر کنار. || پناه. حمایت. کنف :
هر که در سایه گه دولت او گام نهاد
کند از مسکن او حادثه چرخ حذر.رجوع به سایه گاه شود.