زرد شدن

( مصدر ) رنگ زرد گرفتن اصفرار . یا زرد شدن خورشید غروب آفتاب .
اصفرار زرد گردیدن غروب خورشید

زرد شدن. [ زَ ش ُ دَ ] ( مص مرکب ) اصفرار. صفرة. صفرت. زرد گردیدن. به رنگ زرد درآمدن. در گیاهان بعلت خزان و در میوه ها بعلت رسیدگی و در روی انسان بعلت خشم و بیماری و ضعف و رنجوری و جز اینها :
زرد و درازتر شده از غا و شوی خام «؟»
نه سبز چون خیار و نه شیرین چو خربزه.چون چشم افشین بر من افتاد، سخت از جای بشد و از خشم زرد و سرخ شد و رگها از گردنش برخاست. ( تاریخ بیهقی چ فیاض ص 174 ).
شاد بودی به بانگ زیر، کنون
زار و نالان شدی و زرد چو زیر.بس کن آن قصه رباب کنون
زرد و نالان شدی چو رود و رباب.تازه بهارا، ورقت زرد شد.غله چون زرد شد امید مدار
که دگر باره سبز و تر گردد.- زرد شدن آفتاب ؛ زرد شدن خور و هرچه مرادف آن است بمعنی قرب زوال. ( از آنندراج ). زرد شدن خورشید، غروب آن :
چو خورشید شد زرد لشکر براند
کسی را که نابردنی بد بماند
چو شب نیمه بگذشت و تاریک شد
جهاندار با کرد نزدیک شد.فکندند از ایشان بسی رزمساز
چو خورشید شد زردگشتند باز.ابوذر غفاری گوید که روزی بخدمت محمد ( ص ) بودم دروقت زرد شدن آفتاب... ( قصص الانبیا ص 14 ).
چو خور زرد شدبس نماند ز روز.گل سرخ رویم نگرزرناب
فرورفت چون زرد شد آفتاب.رجوع به آفتاب زرد شود.
- زرد شدن رخ ؛زرد شدن روی. کنایه از زرد گونه شدن بعلتی خواه رنجوری و بیم باشد و خواه خشم و یا انفعال و شرمندگی :
چرا گوید آن حرف در خفیه مرد
که گر فاش گردد شود روی زرد.چون یقین گشتش رخ او زرد شد
وز مسلمانی دل او سرد شد.