کین جستن

با دشمنان به جنگ برخاستن ٠جنگ آوردن ٠ یا انتقام کشیدن ٠ انتقامجویی کردن ٠

کین جستن. [ ج ُ ت َ ] ( مص مرکب ) با دشمنان به جنگ برخاستن. ( از یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). جنگ آوردن :
به آورد هر دو برآویختند
همی خاک بر اختران ریختند
فراوان ز هر گونه جستند کین
نه این زآن سته شد نه نیز آن از این. || انتقام کشیدن. انتقامجویی کردن :
به زر مهر دادش یکی بدگهر
که کین پدر زو بجوید مگر.ببرّی سر بیگناهان ز کین
ندانی که جوید جهان از تو کین.یکی آنکه گفتی که کین نیا
بجستم من از چاره و کیمیا.به دست خویش قضا را به سوی خویش کشید
هر آنکه جوید از آن شاه کینه جویان کین.کین نجویم که خود دراز شود
طعنه شان خود به عکس بازشود.به کین جستن مرده ناپدید
سر زندگان را نشاید برید.